En toen vond ik dit kaartje -‘ wacht, ik slik even, want het ontroert me telkens ik er aan denk’ – in mijn brievenbus. De postbode had het zorgvuldig, zonder te veel acht te slaan op de handgeschreven achterkant, achtergelaten, niet wetende hoe dat kleine dingetje mijn dag, mijn week, mijn gevoel zo zou kunnen boosten. Ik kreeg gewoon een kaartje, uit het niets, en tegelijk uit zo veel. Zo veel bleef er ooit achter na die lege stoel, de lege kast, de koffietas met bloemetjes die in de kast bleef staan.
Mijn lieve, oude collega’s lieten me via een kaartje weten dat ze aan me dachten, en wensten me een fijne dag. Die kleine attentie deed me tintelen tot in mijn tenen. Eerlijk? Ik denk ook nog heel vaak aan hen. Door een fusie van verschillende vzw’s verdween mijn toenmalige droomjob in de grote maalmachine van een nieuwe, overkoepelende organisatie, met een verre hoofdzetel, verre regels en nieuwe taakverdelingen. Ondanks de zorg die er toen besteed werd aan de mensen, bleef het een bittere pil om te slikken. Wij anciens, wij kijken nog vaak over onze schouders naar die mooie tijden van toen, toen ons team een warm nest was waar we allemaal ons plekje in hadden.
In Out-of-Office vertelde ondernemer Ben Ooms – geen familie, maar wel een naamgenoot – dat zijn vader hem op het hart drukte dat je mensen het ware kapitaal van je onderneming zijn. En dat geloof ik ten volle. Met de juiste mensen in je team krijgt iedereen vleugels. De sfeer van je werkplek en de onderlinge dynamiek tussen collega’s is heel bepalend voor hoe het bedrijf draait. Die ene handdruk, die waardering, dat pluimpje of het duimpje: het is telkens weer een zuchtje wind dat je blaast onder de vleugels van mensen.
Als mensen dit onderling doen – elkaar helpen, ondersteunen en aanmoedigen – dan heb je een sterk team waar mensen boven zichzelf en hun takenprofiel uitstijgen. Dat is goud waard. Maar ook als leidinggevende is positieve aandacht geven, situaties aanvoelen en mensen het gevoel geven dat ze meetellen van essentiële waarde. Want hoe verleidelijk het ook is om in een ijle cockpit te kruipen, strategische lijnen uit te zetten en knappe berekeningen te maken, als je mensen niet méé zijn in je verhaal, dan zijn veel plannen een maat voor niets.
Dus lieve lezer, kijk eens links van je en rechts. Kijk eens voor en achter je. Wie verdient er wel eens een mooi kaartje met: ‘zomaar, omdat ik je waardeer’, op? Een oprechte, pure boodschap tovert ongetwijfeld ook bij jouw collega een zoete glimlach op het gezicht.
