Las Mañas – dé Mañas zeggen intimi – heeft na vijftig jaar weer een kleine revolutie overleefd: met Rayco (33) heeft een volgende generatie het roer overgenomen. Kleine zus Yaiza (20) is zijn beschermengel. En Miguel, dé Miguel (64), die een voorbije generatie plezierde, voedde en gerichte commentaar gaf? Die blijft gewoon.
Het heeft even geduurd vooraleer zoon Rayco er klaar voor was. Hij droomde ervan om dierenarts te worden, maar na zijn humaniora mocht hij het er eerst van nemen van pa Miguel. Hij bezocht een goed stuk van Latijns- en Zuid-Amerika. Af en toe kwam hij bijverdienen in de Mañas. Op zo’n moment vroeg Miguel of Rayco in de zaak wilde stappen. En het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus stemde Rayco in. “Had ik het eerder geweten, ik had koksschool gedaan, zoals mijn overleden broer Yapsi”, zegt hij daarover.
Maar Miguel leert hem de knepen van het vak in de keuken en daarbuiten. “Rayco is knap en werkt hard”, aldus een fiere Miguel. “Kinderen horen met hun ogen in de opvoeding en dat heeft hij goed gedaan.”
Toch kostte het Rayco enige tijd om geloofwaardigheid te winnen. “Iedereen vroeg naar Miguel en liep me voorbij”, zegt hij over die periode. Maar beetje bij beetje drukte hij zijn stempel: hij introduceerde een nieuw logo en een nieuwe branding en zette de menukaarten, placemats en sociale media allemaal op één lijn. Gedaan met de kakofonie. Rayco durfde het zelfs om aan de gamba’s à la Mama te komen. “Vroeger werden die opgestapeld. Veel dus, zoals bij de bomma. Nu is het bord meer gestileerd.”
Rayco gooit hoge ogen. “Mensen hebben al om een Las Mañas in Nederland gevraagd, in Frankrijk, tot in Turkije, Hongkong en Angola toe. Ik ben zelfs gaan onderhandelen in Dubai.” Tot hij besefte: “Ik kan alles kopiëren: de keuken, het logo, de menukaart, de glazen, de branding. Maar Las Mañas, dat is de papa, mijn zus en ik. Je kan overal lekker eten. Maar waar maakt Las Mañas het verschil? Dat zit in het thuiskomen. Dat gevoel kan je niet namaken.”
“Bovendien, als ik zou weggaan, zou ik papa quasi verplichten om terug vollen bak te gaan werken. Terwijl ik er juist aan ben begonnen om hem te ontlasten. Ik zei altijd: ‘papa, ik zorg voor de Mañas, doet gij maar uw goesting. Neem eindelijk tijd om te reizen.’ Maar papa’s theorie is: ‘Heel de wereld komt naar hier, Aziaten, Afrikanen, Spanjaarden, Zuid-Amerikanen. Waarom zou ik de wereld intrekken?’”
Op die boutade maakt Miguel een uitzondering als Rayco hem en zus Yaiza meeneemt naar Cuba. Daar doen ze de laatste reis van Rayco en zijn overleden broer Yapsi over, een trip vol emoties. Terug thuis dankt vader Miguel zijn zoon voor de reis, om te tonen waar hij met Yapsi is geweest en om te tonen dat Las Mañas kan draaien als ze even weg zijn. Even, want Miguel zegt ook heel duidelijk: “Het grote verschil tussen een zaak in Antwerpen of in Brussel is de ziel. Wil je in Antwerpen een bestaansreden hebben, dan moet jouw zaak bezield zijn. Ik denk dat Las Mañas dat heeft. En ik zie een jong publiek dat mij komt vertellen dat ze hier ooit de eerste keer kwamen met hun grootvader.”
