Ganterie Boon is de oudste textielwinkel van Antwerpen. Het verhaal begint aan het einde van de 19de eeuw, rond 1884, wanneer twee Italianen neerstrijken in Antwerpen om er een handschoenenatelier en -winkel te openen. Ze vestigen hun Maison T. Ghianda in de Kammenstraat en breiden rond de eeuwwisseling hun zaak uit naar nummer 2 en 4 aan de Lombardenvest.
De gegoede burgerij van het Zuid valt als een blok voor hun kwalitatieve handschoenen. In de jaren 20 neemt Arthur Boon samen met zijn eerste vrouw de zaak van de Italianen over. Het koppel had geen kinderen, maar wel een zeer bekwame winkeldame: Marthe Giste. Ze kwam er werken toen ze 14 jaar was en ging er ook inwonen. Marthe zag mevrouw en meneer Boon als haar eigen familie. In 1934 huwt ze met Maurice Sarteel en opent ze haar eigen handschoenenwinkel in de Pelikaanstraat.
Haar vier dochters blijven kind aan huis bij hun ‘nonkel Arthur’ en lopen diens handschoenenwinkel plat. Een van die vier dochters heet Patsy Sarteel. Later zal ze de winkel overnemen van Arthurs tweede vrouw en er 36 jaar lang achter de toonbank staan. Haar dochter, Sofie Possemiers, neemt de fakkel in 2010 over. De neef van Sofie Erik Van Heuven komt in 2023 in beeld, samen met zijn dochter Roxanne en levenspartner Hanna.
Fanfare
De geschiedenis van Ganterie Boon samenvatten in enkele zinnen is een onbegonnen werk en daarom vond Erik het zijn plicht om het boeiende verhaal neer te schrijven in een naslagwerk van 112 pagina’s. Het boek eert niet alleen de familie en het vakmanschap, maar neemt de lezer ook mee in wat Antwerpen al meer dan een eeuw groot maakt: de retail.
Patsy, Sofie, Erik en Roxanne zijn speciaal voor citta nog eens samengekomen om hun verhaal uit de doeken te doen. Dat is geen eenvoudige zaak, zo blijkt. Want Patsy gaat veel op reis en heeft bijzonder veel hobby’s, terwijl Sofie zich vandaag de dag volledig laat onderdompelen in de wereld van kunst en keramiek.
Het duurt niet lang eer de vele anekdotes over de tongen gaan. “10 oktober wordt het boek gelanceerd in het ModeMuseum met een heuse receptie”, vertelt Patsy. “Vroeger vonden de recepties plaats in de winkel. Die zat dan uiteraard nokvol. De gasten stonden tot bovenaan de trap en ook buiten op straat was het een drukte van je welste. Nonkel Arthur was voorzitter van de fanfare, dus het hele gebeuren werd telkens voorzien van een streepje muziek.”
Haar ogen fonkelen als ze terugdenkt aan haar jeugd. Dankzij de bijzondere relatie tussen haar moeder Marthe en de familie Boon groeide Patsy quasi op in het pand. Ze herinnert zich de “goede, oude tijd” nog levendig. “Hier recht tegenover had je Au Bon Marché van de families Vaxelaire en Claes, een prachtig winkelpaleis. In 1974 hebben ze dat hier afgebroken en kwam er een moderne, betonnen blok in de plaats. Ik heb dat altijd jammer gevonden, maar tijden veranderen nu eenmaal.”
Patsy zag in de jaren 80 ook de Antwerpse Zes groot worden. “Er was een tijd dat vooral dames van middelbare leeftijd hun handschoenen hier kwamen kopen. De mannen droegen hoge hoeden. De dames konden niet zonder een paar goede handschoenen, één voor elk seizoen”, vertelt ze. “Op een bepaald moment zag ik het publiek langzaam verjongen. Ik weet nog heel goed hoe de Antwerpse Zes, toen nog jonge modestudentjes, hier hun eerste paar kwamen kopen.”
“Ik weet nog heel goed hoe de Antwerpse Zes, toen nog jonge studentjes, hier hun eerste paar kwamen kopen”
Patsy Sarteel
Jean-Paul Gaultier
Sofie vult aan: “Hier is heel wat bekend volk over de vloer geweest. Ons moeder en de winkeldames kenden die allemaal, maar ik wist zelf nooit wie die mensen waren”, zegt ze lachend. “Zelfs Jean-Paul Gaultier kwam hier weleens.”
Voor Sofie was de modeontwerper een klant zoals een ander. Ze verkocht gemiddeld zo’n tweeduizend paar handschoenen per jaar. Vooral tijdens de feestdagen was er een rij van je welste. Ook vandaag nog zijn de handschoenen een populair cadeau rond de feestdagen. De verkoop blijft stabiel, net zoals de familie-ateliers in Italië, Portugal, Hongarije en Frankrijk die het vakmanschap al meer dan honderd jaar in de vingers hebben.
Met een gemiddelde prijs van 150 euro per paar, gerechtvaardigd door een onberispelijke kwaliteit, koop je hier een stel handschoenen voor het leven. Het passen van de handschoen zelf is al een hele belevenis op zich. Het spreekwoord It fits like a glove – dat past als een handschoen – bestaat niet voor niks. Een échte goede handschoen moet strak rond de hand zitten.
Erfgoed
Erik heeft een professioneel verleden in de retail. Vandaag is hij ook CEO van Stoopen & Meeus, een kmo gespecialiseerd in pigmenten en decoratieve verven. Wat hem écht passioneert is de toegevoegde waarde die kleine familiezaakjes zoals Ganterie Boon kunnen leveren. “Heb je dit pand al eens goed bekeken? Bijna alles is nog authentiek. Wel moeten we hier en daar stukken restaureren, wat we dan ook de komende jaren zullen doen. Ik vind het fantastisch dat de zaak in de familie kan blijven en dat we de ziel kunnen behouden. We gaan er alles aan doen om dit erfgoed te bewaren.”
Erik draagt het boek op aan de dame die in feite alles heeft mogelijk gemaakt en de familie Boon met de familie Sarteel heeft verbonden: zijn grootmoeder, Marthe Ghiste. “Ook heb ik een bijzondere fascinatie voor de geschiedenis van de Antwerpse grootwarenhuizen, omdat ik er als kind zulke mooie herinneringen aan heb. Ik heb er al een boek over geschreven en ben bezig een volgend exemplaar te schrijven waarin unieke en authentieke Antwerpse winkels centraal staan.
Net zoals Patsy en Sofie, zag Erik het Antwerpse winkelgebied rond de modebuurt veranderen. “Als je kijkt naar de laatste vijf jaar alleen al, dan hebben heel wat gevestigde waarden de deuren gesloten. Denk maar aan Juwelenhuis Ruys en Tilquin. Er zijn bijna geen oude, unieke filialen meer in Antwerpen.”
Kinderhandschoenen
Roxanne, een van de vier dochters van Erik, is vastberaden om van Ganterie Boon ook een winkel van de toekomst te maken, zonder te tornen aan de authenticiteit van het aanbod en het pand. Net zoals tante Patsy en haar nicht Sofie in het verleden deden, woont ze boven de winkel. “Onze handschoenen zijn een nicheproduct, maar nog steeds is er voldoende afzetmarkt, net omdat we zo uniek zijn.” Tijdens het interview zien we hoe vaak passanten voor de bijzondere etalage blijven stilstaan. Zeker toeristen smullen hier van het aanbod en geregeld komen er ook stadsgidsen met groepen over de vloer.
Roxanne studeerde kinderopvang, maar voelde toch dat haar passie elders lag. “Ik zocht naar een creatieve uitlaatklep, zolang ik maar kan bezig zijn met mensen.”
“We werken nu volop aan sociale media, zoals Instagram, en ook een verbeterde webshop”
Roxanne Van Heuven
Een van haar eerste verdiensten is een collectie schattige kinderhandschoenen die zich perfect laten matchen met de exemplaren voor volwassenen. Roxannes eerste bekommernis is vooral de verdere uitbouw van de online poot van Ganterie Boon. “Als twintiger weet ik hoe belangrijk dat is”, vertelt ze. “Daarom werken we nu volop aan sociale media, zoals Instagram, en ook een verbeterde webshop.” Aan motivatie geen gebrek.
