“Oh manneke, als ik een huis zou bouwen op basis van het aantal ritten dat ik in mijn leven maakte, zou er een berg in het dorp prijken.” Hoeveel keer hij de autosleutel in het contact heeft gedraaid, durft hij niet te zeggen. Maar na een carrière van meer dan vijfenveertig jaar heeft Jef Wesenbeeck ongetwijfeld miljoenen kilometers op de teller staan. Parijs, Amsterdam, Duitsland of zelfs Polen: voor de goedlachse Kapellenaar was geen reisdoel te ver.
Deze rasechte taxista rolde midden jaren zeventig in het wereldje via zijn vader. “Hij had een taxibedrijfje uit Kapellen overgenomen, maar ontdekte al snel dat chaufferen niets voor hem was. Toen ik op m’n 21ste de zaak overnam, moest ik helemaal van nul starten. Er was geen klantenbestand. Mijn vader dacht dat de mensen naar hem zouden komen, maar het is net andersom.”
In de loop der jaren bouwde Wesenbeek het toenmalige Euro Taxi uit tot een geoliede machine die ook buiten de gemeentegrenzen bekendheid verwierf. “Al gebeurde dat met ups en downs. Taxi’s zijn een luxegoed. Als de economie door een dal gaat, zijn wij een van de eerste zaken die mensen schrappen. Dat was ook tijdens de coronacrisis het geval, en daar is de sector nog altijd van aan het bekomen.”
Rond de eeuwwisseling besloot de ondertussen ervaren chauffeur een streep te trekken onder Euro Taxi. “Ik werkte vervolgens vier jaar lang in dienst, maar in 2004 kriebelde het om opnieuw als zelfstandige aan de slag te gaan. Mijn toenmalige partner vond dat niet leuk, maar ja. Jeff’s Taxi was geboren. Waarom Jeff en niet Jozef? Dat is eenvoudiger voor Amerikanen en Russen”, knipoogt Wesenbeek.
En zo reed de Kapellenaar opnieuw rond in zijn eigen taxi’s. “Ik had ondertussen heel wat vaste klanten. Vaak ging dat van generatie op generatie: opa, vader, zoon, enzovoort. De klanten waren thuis bij mij, dat vond ik geweldig. Ik heb heel wat afgelachen achter het stuur. De afgelopen jaren bouwde ik de lange afstandsritten gradueel af en focuste ik meer op het lokale gebeuren: mensen die boodschappen doen, koppels die uit eten gaan of jongeren die een stapje in de wereld zetten. Ze kwamen allemaal veilig en wel aan.”
Afgelopen weekend bereikte na zesenveertig jaar nu ook de loopbaan van de chauffeur zijn eindbestemming. “Zaterdag kroop ik voor een laatste keer achter het stuur. Sinds 1976 heb ik dagelijks heel wat uren in de wagen gezeten. Het is goed geweest hé”, lacht Wesenbeek. Op mijn 67ste ben ik klaar met mijn job, daar denkt de regering ook zo over.”
“Ik ga de klanten enorm missen, maar weet zeker dat ik ze nog tegenkom in den draai. Sinds we het nieuws bekendmaakten, krijg ik het ene berichtje na het andere. Een hele fijne blijk van appreciatie. Nu is het tijd voor andere dingen. Wat er precies op mijn pad komt, weet ik nog niet. Ik wacht het rustig af en dan komt dat wel slim.”
