Antwerpen dreigt een van zijn laatste koloniale monumenten te verliezen. De hoofdaandeelhouders van de holding Sucraf hebben een buitengewone algemene vergadering bijeengeroepen waarop wel eens tot de vereffening van de onderneming zou kunnen beslist worden.
Sucraf wordt aangestuurd door de familie Kronacker en voorzitter Paul Kronacker en heeft als belangrijkste bezit alleen nog maar een berwaarloosde suikerplantage annex suikerfabriek in de Congolese regio Zuid-Kivu, de Sucrerie de Kibila. De werken op de plantage zijn al in 1996 gestopt en de verwildering heeft ondertussen om zich heen gegrepen. De eigenaars van de Sucrerie & Raffinerie de l’ Afrique Centrale (Sucraf) hebben al die jaren alles in het werk gesteld om de activiteiten in Kibila te kunnen hervatten doch de corruptie van lokale politici heeft alle inspanningen te niet gedaan. Ook juridische procedures bij het Congolese Hooggerechtshof hebben niets uitgehaald. De plantage is inmiddels doorverkocht aan een schimmige Tanzaniaanse holding. Sucraf heeft de verkoop betwist.
De familie Kronacker en voorzitter Paul Kronacker die 26% van de aandelen in Sucraf in portefeuille hebben zijn de situatie inmiddels meer dan beu. Vooral ook omdat de familieholding Sopex alleen moet opdraaien voor alle administratieve kosten die Sucraf nog altijd maakt. Zo de kosten van vliegtuigreizen en de afrekeningen met advocaten. Voorzitter Kronacker heeft er daarom tijdens voorgaande algemene vergaderingen de overige aandeelhouders toe opgeroepen om mee te delen in die kosten. Dit werd echter geweigerd. Een groep Ardense aandeelhouders heeft de zaken al die jaren met pakweg 8% van de stemmen geblokkeerd.
Omdat het eigen vermogen van Sucraf inmiddels negatief is roept de directie van de holding nu op 10 juni e.k. een buitengewone algemene vergadering (BAV) bijeen op de hoofdzetel van de maatschappij in Berchem. Een en ander is voorgeschreven door de wet. Tijdens de BAV kan over de vereffening van de maatschappij beslist worden. Indien dit effectief gebeurt is Antwerpen een zoveelste herinnering aan het oude koloniale verleden kwijt.
