Een distilleerderij van Elixir d’Anvers en al sinds begin vorige eeuw (!) een bruine kroeg. “Na een grondige renovatie denken we dat de eigenaar nu andere plannen heeft met onze Blauwmoezel”, zeggen uitbaters Jacques Zanaroli (69) en Irina Bazali (48) geëmotioneerd.
Na afloop van hun contract sluiten ze de deuren van café Blauwmoezel definitief op 30 juni. “Veel klanten zitten met tranen in hun ogen nu ze weten dat we over een maand stoppen”, zegt Irina. “Maar ik voel ook wel aan mijn lichaam dat het tijd is. Ik voel me mentaal op, moet mijn beide schouders laten opereren en heb nog een waslijst aan medische problemen.”
Klanten
De fenomenale ligging aan de voet van de kathedraal trok niet alleen Antwerpenaren, maar klanten van over de hele wereld. “Zelfs Amerikanen komen speciaal nog een laatste keer terug om door ons bediend te worden.”
Voornamelijk door de trouwe klanten hield het koppel het jaren vol. Wanneer ze legendarische verhalen beginnen te vertellen, zijn ze niet te stoppen.
“Edward werd 94 en was hier jarenlang vaste klant. Toen we merkten dat hij niet meer kwam, vroegen we ons af wat er gaande was. Hij bleek te zijn ingetrokken in het woonzorgcentrum in de Nationalestraat. Sindsdien pikte ik hem elke week op en bracht hem met zijn rolstoel tot hier. Tot hij stierf.”
Ze dragen de klanten die gestorven zijn in hun hart. Een tafel in de hoek is gevuld met herdenkingsplaatjes. “Dat is van de Nederlandse wielerploeg De Steppers. Die gaven elk jaar hun feest hier. Met veertig man stonden ze te springen op de tafels en stoelen. Ze hadden steeds een plakkaat bij die bevestigd werd op hun vaste tafeltje. Hun voorzitter is enkele jaren geleden overleden. Wij gaan die tafel aan zijn zoon schenken.”
“Ik kom uit Litouwen en Jacques is een Fransman. Veel klanten zijn er niet mee gediend als je enkel Frans spreekt”
Irina Bazali
Maar ze hebben de appreciatie van de klanten wel moeten verdienen. “Ik kom uit Litouwen en Jacques is een Fransman. Veel klanten zijn er niet mee gediend als je enkel Frans spreekt. Dus ging ik na het werk nog naar school om Nederlands te leren. Maar uiteindelijk veroverden we de harten als de ‘twee buitenlanders met de witte hond’.”
Dogfather Vito
Die witte hond was hun poedel Vito, de maffioso van café Blauwmoezel. “Waarom denk je dat we hem vernoemden naar de hoofdrolspeler in The Godfather”, lacht Jacques. Waar Vito vooral schuldig aan was, was het stelen van harten. “Klanten vochten om met hem te gaan wandelen. Dat kwam goed uit, want wij hadden weinig tijd.”
Een keer kwam Vito toch in problemen met de arm der wet. “Hij was op hol geslagen en volgde een vrouwtjeshond doorheen de stad. Na een tijdje kwam hij aangewandeld, geflankeerd door een combi met blauwe zwaailichten. De politie kon erom lachen, maar het was een filmisch tafereel.”
Moeilijke start, moeilijk einde
“Toen we het café overnamen, was het drie jaar dicht geweest en zat alles onder het stof en de vettigheid. We hebben alles zelf gerepareerd, gekuist en waanzinnige opknapwerken uitgevoerd. We zijn onze vrienden eeuwig dankbaar dat ze toen hun schouders er mee onder hebben gezet”, herinnert Jacques zich.
“Toen we het café overnamen, was het drie jaar dicht geweest en zat alles onder het stof en de vettigheid”
Jacques Zanaroli
De laatste jaren hebben ze het niet altijd gemakkelijk gehad. De renovatie van de kathedraal zorgde voor heel wat problemen. “Toen de omheining eindelijk weg was en de klanten ons terug konden zien, viel het zand nog steeds naar beneden.”
“Tijdens de werken aan de straat, konden we slechts één tafeltje buitenzetten. Terwijl het net prachtig weer was. Na die moeilijke periode en de naslag van corona, hebben we maanden aan een stuk elke dag gewerkt om financieel bij te benen.”
Die financiële krater opvullen, is in de toekomst onmogelijk voor horecazaken, denkt Jacques. “Producten worden steeds duurder. Maar je kan niet zomaar vijf euro vragen voor een Bolleke, dat willen zelfs je favoriete klanten niet betalen.”
“Elke dag zo dicht bij elkaar werken, twee scherpe Schorpioenen als sterrenbeeld, de klanten waren ons gekibbel wel gewoon”
Irina Bazali
Voor Jacques en Irina komt het einde van het contract dus niet te vroeg. “Elke dag zo dicht bij elkaar werken, twee scherpe Schorpioenen als sterrenbeeld, de klanten waren ons gekibbel wel gewoon”, lacht Irina. “Hoe erg we het ook vinden, het is tijd voor wat rust.”
