Op 15 december tapt Dominique Fontijn zijn laatste pintjes achter de toog en ja, dat zal zeer doen. “Ik ga het niet droog houden, dat weet ik nu al. Ik heb het altijd heel graag gedaan, dus ik stop met pijn in mijn hart, maar ik ben 61 jaar en mijn lichaam zegt dat het genoeg geweest is”, vertelt hij in het gezellige cafeetje tegenover Den Bell. “Weet je wat het is? Als ik hier om 2u of 4u ’s nachts wil sluiten en er zitten hier nog mensen die zich amuseren, dan vind ik het heel moeilijk om die weg te sturen.”
Het is Dominique ten voeten uit. Twaalf jaar werkte hij in de advocatuur, nog eens twaalf jaar was hij manager in de wereld van de maritieme verzekeringen en nu kan hij daar nog negen jaar als cafébaas aan toevoegen. “Voor ik De Jordaan kocht, was ik in een burn-out beland en tegen ex-collega’s met wie ik op een avond was gaan eten, vertelde ik dat ik het liefst een klein café zou overnemen. De volgende ochtend belde één van die collega’s: meende je dat, want mijn vriendin heeft een café en wil ermee stoppen. We hebben dan snel en impulsief beslist om het te kopen. Sinds mijn eerste dag als cafébaas ben ik geen enkele dag ziek geweest.”
Herberg sinds 1919
Café De Jordaan bestaat al sinds 1919. In het café zelf vonden Dominique en Karin een overzicht van de uitbaters tussen 1919 en 1982. “Het is een herberg sinds 12 februari 1919, uitgerekend de dag dat ik geboren ben, al was dat in 1962. Ik vermoed dat de Duitsers hier in de Tweede Wereldoorlog hebben gezeten, de luster die hier hangt stamt uit die periode want er zijn arenden in verwerkt. In dat lijstje staat dat het café zes maanden gesloten was vanaf 9 maart 1945 op bevel van de Engelse overheid.” De uitbaters van na 1982 staan niet meer op het lijstje, maar Dominique weet dat het café zijn naam dankt aan een zeker Hein Haan – een Nederlander uiteraard – die het café in de jaren negentig kocht, samen met twee andere panden in de straat die hij aan zijn kinderen gaf. “Er is een nummer van Johnny Jordaan uit 1956: als de Jordaan in Antwerpen zou staan. Daarom heeft hij het café De Jordaan genoemd. Wacht, ik zet het even op.”
Ook dat is Dominique. Altijd een goede playlist klaar voor welke type muziekfan er dan ook in zijn café neerstrijkt. “Ik speel hier alles, van O Champs Elysées, tot muziek uit The Sound Of Music, metal of You’ll Never Walk Alone. Er wordt hier vaak op de tafels gedanst, af toe zakt er eens iemand door een tafel. Alle soorten klanten komen hier, van 17 tot 97 jaar, van dokters en advocaten tot dokwerkers, ambtenaren van den Bell of scouts. Bekende namen als Laura Tesoro, Rik Verheyen, Bart Hollanders, Ernst Löw, Deborah Ostrega of de familie Leyers zijn hier ook al binnengesprongen. Het café is ook het cement van de buurt. Omdat het hier klein is, raakt iedereen met elkaar aan de praat. Er zijn ook al een paar koppels ontstaan. Ik heb hier zelf ooit eens gestagedived van de toog, dat was ook memorabel.”
Verloren onderbroek
Karin was vaak verbaasd wat mensen allemaal vergaten in het café. “Niet alleen jassen en handschoenen maar ook laptops, sleutels, gsm’s, broeken en onderbroeken, echt waar.” De Jordaan is trouwens ook een echt biercafé. Van vier biertaps, maakte Dominique er tien en hij heeft meer dan honderd bieren op fles. Iedere winter kreeg de cafébaas bovendien vijftien vaten blauwe chimay vast om aan zijn klanten te kunnen serveren. “Ik heb ook de brewmaster van Gulden Draak op tap, dat vind je nergens anders. Of Dirty Talk IPA, waar Nick Bril aan meewerkte. Dat schenken ze alleen in The Jane, Het Beestenbos en hier. Of de Blanche Lambicus van Timmermans. Op fles heb ik nog veel meer: een Cuvée Delphine van Black Albert bijvoorbeeld en ik heb ook veel soorten geuze. Op de laatste dag zijn alle speciaalbieren 4 euro.” Ook gewone Cristal (2,50 euro) gaat er altijd goed door. Dominique: “Zelfs de verantwoordelijke van de brouwerij zegt dat hier de best getapte Cristallekes van Antwerpen kunt krijgen, dan zal het wel waar zijn zeker? Ik hoop dat het zeker een biercafé blijft. Het is nu vrij van brouwer, dat is best bijzonder, daardoor heb ik ook altijd alle vrijheid gehad.”
Er is al wel interesse van mogelijke overnemers, maar heel concreet is dat allemaal nog niet. Dominique: “Misschien zit de juiste persoon er nog niet bij. Ik hoop zelf natuurlijk ook dat er iemand komt die het net zo graag zal doen als ik. En als het nodig is, wil ik voor de nieuwe uitbater best nog eens een shift komen doen achter de toog. Dat zou nog plezant zijn. En anders vind je me zeker wel eens aan de toog, dat heb ik onze klanten beloofd.”
