Tot voor enkele jaren sleutelden ze allebei aan zware machines. Na de sluiting van hun bedrijf kozen ze echter resoluut voor de job van hun hart: verpleegkundige. Alex Mercken en Patrick Broekmans hadden er zelfs op latere leeftijd graag 3 jaar voltijdse herscholing voor over. Nu zijn ze gelukkiger dan ooit, aldus hun verhaal in Jobat.
“Ik heb in 2003 als één van de laatsten het licht uitgedaan bij Philips Hasselt”, vertelt Alex Mercken. “Ik heb er altijd in technische functies gewerkt: van arbeider, over onderhoudstechnicus tot bouwer van meetapparatuur. Toen de deuren definitief werden gesloten, ben ik enkele andere technische jobs gaan doen. Er moest immers brood op de plank komen. Maar toen ook daar, na diverse golven van collectief ontslag, mijn baan werd bedreigd, ben ik gaan zoeken naar een job die past bij mijn persoonlijkheid. Als je jong bent, doe je zomaar iets. Je rolt eigenlijk vanzelf in een job. Het is pas toen ik papa geworden ben, dat ik anders en bewuster tegen de wereld ging aankijken. Ik zag mezelf in een zorgdragende functie, met veel rechtstreeks sociaal contact. Via de VDAB werd me de opleiding verpleegkunde aangeraden en dat zag ik helemaal zitten.”
Alex schreef zich in voor de bacheloropleiding en volgde 3 jaar lang voltijds de lessen. “Als oudere student werd ik wel zowat als de papa van de groep beschouwd, maar ik vond het wel leuk. Er heerste een aparte dynamiek.” Nog voor het diploma binnen was, had hij al een contract getekend als verpleegkundige in het Jessa Ziekenhuis. “Ik werk nu op de afdeling Hartkatheterisatie, wat eigenlijk ook een technische job is”, zegt hij. “Mijn achtergrond als technicus komt alleszins nog goed van pas. Dat ik de stap naar de verpleegkunde heb gezet, heb ik me nog geen seconde beklaagd. Ik zie hier nog veel opportuniteiten om verder te groeien. Hopelijk kan ik dit tot mijn pensioen blijven doen.”
Hetzelfde geluid klinkt bij Patrick Broekmans, een Genkenaar die vroeger nog aan de lopende band stond bij Ford Genk. “Toen in 2003 een aantal collega’s moesten vertrekken, heb ik me zelf de vraag gesteld: wat als mij dit zou overkomen? Het antwoord daarop was dat ik liever met mensen dan machines wou werken en graag het natuurlijke daglicht wou kunnen zien… Vandaar dat ik de dag na de aankondiging van de sluiting van Ford al bij de VDAB aanklopte om te bekijken wat mijn mogelijkheden in de verpleegkunde waren. Ik zag het als een grote kans om op mijn 48ste opnieuw naar de schoolbanken te verhuizen en de opleiding van 3 jaar te gaan volgen. Het idee dat ik nadien een droomjob tot aan mijn pensioen zou kunnen doen, heeft mijn motivatie gesterkt. Ook toen het aanvankelijk niet zo evident bleek om tussen de 18-jarigen de lessen te volgen.”
Patrick beet door en zag zijn inzet beloond met een diploma op 51-jarige leeftijd. “Ik kon direct aan de slag in woonzorgcentrum Toermalien in Genk. Naar mate mijn leeftijd ben ik meer tot rust gekomen en begrijp ik de leefwereld van de oudere mensen beter. De sociale contacten met de bewoners zijn hier intenser en langer dan bijvoorbeeld in een ziekenhuis. Dat aspect is me op het lijf geschreven. Nu is het nog 11 jaar lang elke dag genieten van mijn job.”
Ook op zoek naar een nieuwe uitdaging? Ga dan zeker een kijkje nemen op de grote Jobbeurs Limburg, aanstaande donderdag van 14 tot 19 uur op C-Mine Genk. Alle info vind je op deze link.
