Laat er geen misverstand over bestaan: Luc De Laet denkt nog niet meteen aan stoppen. “Ik ben 56. Ik doe er nog wel een jaar of tien bij”, geeft hij mee. Maar omdat een opvolger lanceren voor zijn vleesimperium geen klusje is dat je in een vingerknip klaart, denkt hij al verder. Want de bedoeling is dat het gerenommeerde bedrijf dat hij en zijn vrouw Peggy hebben opgebouwd nog veel langer gaat floreren dan de dag waarop hij zijn slagersmes aan de kant legt. “Het zal niet zijn: hier is de sleutel en vanaf morgen ben ik er niet meer. Maar we starten wel met een proces dat er moet toe leiden dat iemand de leiding zal overnemen.”
“Het zal niet zijn: hier is de sleutel en vanaf morgen ben ik er niet meer. Maar we starten wel met een proces dat er moet toe leiden dat iemand de leiding zal overnemen”
Luc De Laet
Enter Axelle De Laet, dochter van Luc en Peggy en schijnbaar even gepassioneerd door vlees als haar ouders. Je kan haar niet blijer maken dan met een entrecote of een stukje hertenkalffilet. Als Luc de stoere viking is die de laatste drie decennia stap voor stap de vleeswereld veroverde, dan lijkt Axelle daar op het eerste gezicht niet op. Ze is jong, blond en vrouw. Maar hoezeer de twee ook uiterlijk verschillen, binnenin stroomt hetzelfde slagersbloed. “Zij gaat de nieuwe Luc De Laet worden. Zij het dan met iets minder baard”, lacht hij.
“Ik wil nu in de eerste plaats de ultieme allrounder worden. Ik ga in de beenhouwerij helpen, de charcuterie mee maken, in de warme keuken helpen, naar nieuwe klanten op zoek gaan, de export in het buitenland mee ontwikkelen enzovoort”, vertelt Axelle.
“Zij zal stilaan het gezicht worden van de zaak. Het is ook de bedoeling om Axelle vanaf volgend jaar overal mee in te betrekken, zodat ze de richtlijnen mee kan uitzetten voor de komende decennia. Op die manier zal ze er op een gegeven moment boven kunnen staan en rijp zijn om de leiding over te nemen. Ik heb die zaak stap voor stap kunnen opbouwen met Peggy. Voor iemand die jong is, is dat verschieten als je in één keer in die oceaan wordt gedropt. Maar Axelle heeft wel al de nodige maturiteit”, vult haar vader aan.
Met andere woorden: nog even rijpen, tot het juiste moment daar is. Net zoals het vlees dat doet. “Ik heb er veel zin in. Al vraag ik me ook wel af hoe ik het even goed zal kunnen doen, of zelfs beter? Dat is een stress die ik wel ergens voel”, zegt Axelle.
Niet dat ze – om het in vleestermen te zeggen – een bleutje is in de stiel. “Ik heb zes jaar slagersopleiding gevolgd in het middelbaar, in Ter Groene Poorte in Brugge. Daarna heb ik twee specialisatiejaren gevolgd, eerst sommelier en daarna gastronomie op de PIVA. Nu ben ik nog bezig met een bachelor Internationaal Ondernemen op de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen.”
“Ik heb er veel zin in. Al vraag ik me ook wel af hoe ik het even goed zal kunnen doen, of zelfs beter? Dat is een stress die ik wel ergens voel”
Axelle De Laet
Opgegroeid tussen vlees
Dat ze ooit in de zaak zou komen, stond in de sterren geschreven. “Ik heb me nooit afgevraagd of ik iets in de zaak wilde doen. Dat lag gewoon voor de hand. Ik ben bij wijze van spreken opgegroeid met die slagerij. Er zijn foto’s van mij als zevenjarig kind tussen de karkassen. Ik ging mee naar beurzen, of ik volgde mama en papa als ze op zakenreis naar een leverancier in Italië gingen”, lacht ze.
“In het zesde middelbaar ben ik naar Italië getrokken om er mijn stage te doen bij het grote slachthuis Inalca. Ik ben er mee ‘in de lijn gaan staan’ bij het slachten, zoals ze dat noemen. Als enige vrouw stond ik tussen de brede mannen. Ze keken weleens naar mij met vragende ogen, omdat ze niet begrepen wat ik daar kwam doen. Maar dat is de wereld waarin ik grootgebracht ben, het voelt heel natuurlijk aan voor mij.”
“Ik vind het jammer dat er niet meer vrouwen voor deze job kiezen, want het is zo’n mooi beroep. Het is natuurlijk een zware stiel, bruut werk. En voor sommige meisjes schrikt al dat bloed misschien ook af? Ik doe niets liever. En als het gaat over zware stukken vlees versleuren: dat lukt mij best.”
“Ik vind het jammer dat er niet meer vrouwen voor deze job kiezen, want het is zo’n mooi beroep. Het is natuurlijk een zware stiel, bruut werk. En voor sommige meisjes schrikt al dat bloed misschien ook af? Ik doe niets liever”
Axelle De Laet
“Ze moet geen kwartier van 150 kilogram kunnen heffen. Daar zijn tegenwoordig hulpmiddelen genoeg voor. Maar ze moet de anatomie kennen van een dier. Anders kan je een zaak als deze niet leiden”, weet Luc.
“Ik heb in Italië ook veel uitgebeend of ik werkte in de slagerij naast het slachthuis”, vertelt Axelle. “Het was indrukwekkend om te zien hoe ze daar met veel liefde op zoek gaan naar de beste kwaliteit. Ik heb er alleen maar meer zin door gekregen om de passie van mijn ouders voort te zetten. Ik ben megatrots op wat ze hebben bereikt. Dit levenswerk mag niet stoppen als ze er ooit mee ophouden.”
Andere recepten
De beenhouwerij van Luc De Laet is altijd een stijgend verhaal geweest in een neerwaartse spiraal van vleesconsumptie. “Dat betekent dat mijn ouders iets heel goed hebben gedaan. Maar het wil niet zeggen dat identiek dezelfde recepten de komende dertig jaar nog zullen werken. Gaan we nog voldoende geschoold personeel vinden? Zijn kleine leveringen aan de horeca nog rendabel? Moeten we ons meer gaan focussen om onze producten ook in de betere retail te leggen? Uitdagingen zijn er genoeg. Vlees zullen de mensen wel blijven eten, daar ben ik zeker van. En dan liefst vlees van topkwaliteit, afgewisseld met eens een dagje vis of veggie. Beter dat dan elke dag massa’s vlees van lage kwaliteit binnenspelen.”
“Papa zal het volgens mij nooit helemaal loslaten. Hij zegt wel dat hij over tien jaar met pensioen zal gaan, maar dat geloof ik zelfs niet. Hij doet te graag waar hij mee bezig is”
Axelle De Laet
“Papa zal het volgens mij nooit helemaal loslaten”, gaat ze verder. “Hij zegt wel dat hij over tien jaar met pensioen zal gaan, maar dat geloof ik zelfs niet. Hij doet te graag waar hij mee bezig is. Hij zou niet liever hebben dan dat ik hem dan nog zou bellen om te komen helpen.”
“Tja, dat kan kloppen. Dit bedrijf is als een baby voor mij. Mijn achtste kind”, zegt Luc, die net als Peggy al drie kinderen met een andere partner had vooraleer ze samen een koppel vormden. Axelle kwam nadien als zevende ter wereld in het nieuw samengestelde gezin. “Ik heb altijd tegen mijn vrouw, en daarvoor mijn ex-vrouw, gezegd dat mijn bedrijf op de eerste plaats komt en mijn gezin pas op de tweede. Dat stond altijd als een paal boven water. En het is na meer dan dertig jaar nog steeds zo. Dat is natuurlijk de keerzijde van het succes. Axelle zal dat ook wel voelen, maar dat beseft ze maar al te goed.”
Axelle knikt. “Wij kinderen hebben dat ook wel gemerkt, als ik dat mag zeggen zonder negatief te willen zijn. De eerste jaren na mijn geboorte ging ik overdag naar mijn onthaalmoeder en bleef ik daar ook slapen. In het tweede leerjaar ben ik voor het eerst op internaat gegaan, op mijn eigen vraag. Uiteindelijk heeft dat niet zo lang geduurd, maar ik heb het toch opnieuw gedaan tijdens mijn zes jaar middelbaar in Brugge. Zo heb ik wel mijn plan leren trekken en ben ik snel heel zelfstandig geworden.”
Axelle is trouwens niet de enige uit het nieuw samengestelde gezin die actief is in het bedrijf. Arnaud en Thibault, de tweeling van Luc, werken respectievelijk in de productie en in de sales. Julie, een dochter van Peggy, richt zich net als Thibault vooral op exportklanten. “Ik ben er zeker van dat ons bedrijf groot genoeg is om het met meerdere mensen te runnen. Alle kinderen die dat willen, kunnen volgens hun capaciteiten hier iets betekenen”, aldus Luc.
“We komen uit een tijd waarin beenhouwer zijn een minderwaardige job was. Enkel iets voor mannen die niet goed konden studeren. Terwijl het zo’n mooi metier is waar je heel trots mag op zijn”
Luc De Laet
Maar het belangrijkste blijft dat ze trots zijn op wat ze doen, vindt hij. “We komen uit een tijd waarin beenhouwer zijn een minderwaardige job was. Enkel iets voor mannen die niet goed konden studeren. Terwijl het zo’n mooi metier is waar je heel trots mag op zijn. Dat heb ik altijd proberen uit te dragen en ik ben blij dat ook Axelle dat heeft opgepikt.”
Het bedrijf
De omzet van de groep De Laet & Van Haver kwam voor het eerst boven de 30 miljoen euro uit in 2024. Het overgrote deel komt van de winkels en de groothandel in eigen land. Maar ook de export naar Spanje, Duitsland, Nederland en Frankrijk is de jongste jaren sterk aan het stijgen. Dit zijn de belangrijkste takken van het bedrijf:
