Wie kent café Den Aflaat niet? Helemaal bovenaan de Veemarkt, in de schaduw van de Sint-Germanuskerk, runt Wekke al 23 jaar deze authentieke bruine kroeg, geliefd bij elke Tienenaar en ver daarbuiten. “Dit is hier altijd een café geweest”, vertelt Werner.
“Vroeger heette het onder meer de Résumé en Bij Piejetersil. Mijn bompa kwam hier altijd iets drinken na de mis en dan kwam ik mee. Zo is het idee gerijpt om het café over te nemen. Ik zou het aanvankelijk maar drie jaar doen. Het zijn er 23 geworden.”
Zowel in het uitstalraam als in het café vind je heel wat afbeeldingen van allerhande heiligen terug. “De verwijzing naar de kerk is niet veraf, ook niet in de naam Den Aflaat”, legt Wekke uit. “Het fenomeen ‘aflaat’ was een manier om tijdelijke straffen voor zonden af te kopen. En hier zijn wel wat zonden gepleegd (lacht).”
Iedereen kende iedereen
“Hier mocht altijd alles”, zegt klant Viviane, die nog snel afscheid kwam nemen van haar favoriete café. “Als de banken konden spreken (lacht), zeg ik altijd. En van de banken gesproken, daar heb ik meermaals op gedanst. Hier kon je altijd terecht voor plezier. Iedereen kende iedereen.”
“Of ik een strenge cafébaas was? Nee, maar ik trok wel grenzen”, vertelt Werner. “En dan kon ik wel kordaat optreden. Maar er is heel weinig gevochten over al die jaren. Dat is wel fijn. De muziekinstallatie was ook steeds van iedereen. Alleen bij carnaval had ik daar een hekel aan. Dat is niet mijn muziek.”
Rock Aflaat
Jaarlijks organiseerde Wekke optredens voor zijn café. “Op een gegeven moment vroeg ik aan Wekke of we die niet konden uitbreiden tot een minifestival dat zowel jong als oud zou aanspreken”, zegt Jan Schevenels.
“En zo geschiedde. Rock Aflaat was geboren, met enkele lokale bands en een Nederlandse ska-band als afsluiter. Het smaakte naar meer, en zowel Wekke als ik wilden er een écht professioneel festival van maken. We zochten samen naar een enthousiaste groep vrijwilligers, en het jaar nadien stond er een echt podium, een professionele installatie en meer bands.”
“Het publiek waardeerde ons gratis festival, dat zagen we in een geweldige opkomst. Wat volgde, was een sterk groeiend festival dat jaarlijks duizenden mensen op de been bracht. Het mooie was vooral dat het een gratis festival bleef, mede dankzij het ongelofelijke engagement van Werner. We gaan niet alleen een cafébaas missen, maar ook een échte ondernemer die van aanpakken weet.”
Draaiende wind
“Rock Aflaat en Suikerrock waren de hoogtepunten in het caféjaar”, zegt Wekke. “Maar eigenlijk draaide het café altijd heel goed, zowel overdag als ’s avonds. Al draaide de wind stilaan. De jeugd gaat niet op café en doorheen de jaren hebben we heel wat kruisjes moeten gaan geven aan trouwe klanten.”
“Ook de politiecontroles en de hele administratieve rompslomp maken het caféhouden lang niet meer zo aantrekkelijk als vroeger. Bovendien heb ik op privévlak wat watertjes moeten doorzwemmen. Nu hebben mijn kinderen van 16 en 17 jaar mij meer dan ooit nodig.”
Inbraak
Al die dingen samen maakten het voor Werner duidelijk: het stopzetten van het café werd in het vooruitzicht gesteld. “Een dieptepunt was ongetwijfeld corona. Daarna is het ook niet meer hetzelfde geworden. En dan hebben we daarop nog een zware inbraak gekend, waarbij de tapkranen helemaal leeggelopen waren ‘dankzij’ de inbrekers.”
“Maar telkens waren het mijn fantastische team van helpende handen en mijn klanten die me er weer doortrokken. Zij vinden het natuurlijk allemaal heel jammer dat het café sluit. Weer een zaak minder in Tienen om iets te gaan drinken. Toen ik hier startte op de Veemarkt, waren er zeker nog zes andere cafés open en die draaiden allemaal goed. Vandaag lijkt de Veemarkt steeds meer zonder leven te vallen.”
De ‘facteur’ komt nog snel binnenvallen. “Ik zag licht branden dus ik besloot nog even dag te komen zeggen.” Werner weet wat hij moet doen en zet een shotje jenever neer voor de man. Het is dat of niets, want het koffiemachine is al buiten werking gezet. “Het zal vreemd zijn als Wekke hier gaat weg zijn”, zegt de postbode. “Hopelijk komt er toch nog enige opvolging in de plaats.”
Overnemer gezocht
Maar die is vandaag nog niet gevonden. “Hopelijk vindt de eigenaar toch nog een nieuwe huurder, die dit mooie café verder toekomst wil geven”, zegt Wekke. “Voor mezelf sluit ik dit hoofdstuk af en keer ik weer terug naar het beenhouwersvak. Ik weet niet wat dat gaat geven. Misschien ga ik het caféleven toch missen, wie weet?”
