alard Foto"s: mdd

“Ik wou mijn verdriet omzetten in iets moois”: Mohammed (29) laat je proeven van de keuken uit Gaza

Italiaanse, Griekse of Turkse restaurants genoeg in Gent. Maar sinds vorige week heeft de stad er met ‘Alard’ ook een Palestijns eethuis bij, vlak bij de Dampoort. Mohammed Ishtaiwi (29) serveert er de smaken van zijn thuisland, terwijl hij dagelijks slecht nieuws krijgt van vrienden en familie uit Gaza.

“Eigenlijk zou je een restaurant moeten beginnen.” Dat kreeg Mohammed steevast te horen wanneer hij kookte voor zijn goeie vriend en huisgenoot Reinout. Zes jaar geleden kwam hij helemaal alleen over uit Gaza, om hier te werken in de auto-industrie.

“En toen kwam oktober 2023, toen het conflict in mijn thuisland escaleerde”, zegt Mohammed. “Ik verloor heel wat vrienden en familie. Het dorp waar ik vandaan kom, inclusief mijn huis, is weg. Uiteraard had ik het daar heel moeilijk mee. Ik werd er depressief van.”

Mohammed bleef niet bij de pakken zitten. “Ik wou mijn verdriet omzetten in iets positiefs. Een tijdje terug had ik een cursus gevolgd om een bedrijf te starten, en mijn VDAB-coach gaf me een duwtje in de rug. Mijn familie had twee restaurants in Gaza, en ik volgde hun voorbeeld.”

Het resultaat is Alard, wat Arabisch is voor ‘aarde’. In het gezellige restaurant laat Mohammed je kennismaken met de smaken van zijn thuisland. Op de kaart vind je onder meer salades, humus, falafel en shoarma: schotels die de meeste Gentenaars intussen wel kennen, maar dan op z’n Palestijns.

“Het verschil zit hem vooral in de kruiden”, zegt Mohammed. “Die bestel ik bij een gespecialiseerd bedrijf, want je vindt ze niet zomaar overal.”

Snel overtuigd

Aan de muren van het restaurant zie je mooie foto’s van hoe Gaza was voor de oorlog, en er hangt ook Palestijnse kunst. “Ik ben trots op mijn land en de cultuur, en hier probeer ik de Gentenaars daar een staaltje van te laten zien en proeven.”

Vorige week kwam er al een Palestijnse familie uit Noorwegen over de voer. “Gaan we hier wel echt de smaak van Gaza proeven?, vroeg de moeder sceptisch. Maar ze was snel overtuigd.” Ook Mohammeds familie volgt zijn avonturen op de voet. “Ik hoor ze niet zo vaak: ze moesten al meermaals verhuizen, en wonen nu in een tentje. Maar ze zijn heel trots. Hopelijk kan ik hen op deze manier nog beter helpen.”