Arthur Vander Haeghen, de grootvader van huidig zaakvoerder Tony Vander Haeghen, startte met Natuursteenbedrijf Vander Haeghen in Leuven in 1936. In de loop der jaren is het bedrijf zich enkel op de natuursteenafdeling gaan focussen. Zo zorgde het bedrijf voor kerkhofwerk, maar ook de productie van keukenwerkbladen en schouwen. Tony, de zoon van Louis, was al vanaf zijn 12 jaar op woensdagnamiddag en zaterdag actief in natuursteen. In 1984 stapte hij voltijds in het bedrijf, en is er dus vandaag nog altijd aan de slag. Al zal dat wel niet meer voor lang zijn.
Sociale woningbouw
“Binnen drie maanden stoppen we met de zaak”, vat Tony aan. “We leggen de productie stil. Ik ga nog een klein deel van de zaak blijven doen, en dat is het kerkhofwerk: het plaatsen, het onderhouden en het herstellen van grafstenen. Nieuwe grafstenen kan je niet meer bij ons aankopen, aangezien André Celis de verkoop en administratie op zich gaat nemen. Waarom we na al die jaren stoppen? Op dit moment is het personeelstekort het grootste probleem. Ik vind dus echt absoluut niemand meer om met mij samen te werken, op enkele zelfstandige plaatsers na. Al dertig jaar lang wordt er niemand meer opgeleid om deze ambacht verder te zetten. Dat maakt natuurlijk dat er geen doorstroming is van jonge mensen die het beroep nog graag willen doen.”
“Ik ben al 59 jaar, en mijn machines zijn aan vervanging toe. Dat is toch een grote kost, en ik zag het echt niet meer zitten om dat op korte termijn af te betalen. Het atelier, net als de zaak gelegen in de Albert Woutersstraat, werd al verkocht. Hier komen een drietal huizen aan de voorkant, maar ook heel wat appartementen voor sociale woningbouw. Dat heeft me ook overtuigd om de stap te zetten, aangezien er in het Leuvense toch heel wat nood is aan sociale woningen. Daarnaast zorgt mijn vrouw Karin voor de begeleiding van de familie van overledenen wanneer men langskomt voor het kiezen van een grafsteen. Dat is toch ook zwaar, zeker als het gaat over kinderen. Verschillende redenen zorgden er dus voor dat we beslisten om het bedrijf stil te zetten.”
Asbest
Al weet Tony wel al wat hij gaat doen zodra zijn zaak definitief sluit. “Ik ga opnieuw beeldhouwen. Mijn overgrootvader is daarmee begonnen, en werd aangeworven om de restauraties uit te voeren aan het stadhuis in Leuven. Dan spreken we over meer dan 100 jaar geleden.Ten slotte ben ik cursussen aan het volgen voor het inventariseren van asbest. Uiteraard ga ik ook veel tijd vrijmaken voor mijn vrouw en kleinkindje”, besluit Tony.
