Het verhaal van La Loggia begint in december 1988, maar enkele jaren eerder strijkt Antonio Antonino (64) uit het Italiaanse Puglia neer in Mechelen. Hij gaat er aan de slag in het inmiddels ter ziele gegane restaurant Al Parma in de Leopoldstraat. In de Dijlestad leert hij Hilde Schuermans (65) kennen. “Ik sprak een mondje Italiaans, dat vergemakkelijkte het contact. We werden een koppel en stonden op het punt om te trouwen”, zegt Hilde.
“Maar dat huwelijk ging in eerste instantie niet door, want Antonio zei me dat hij eerst iets wilde realiseren”, klinkt het. “Zo ontstond het idee voor een eigen zaak. Op de Korenmarkt stuitten we op het pand van het voormalige Joegoslavische restaurant De Blauwe Donau. Ik ben grotendeels opgegroeid in Mechelen en in België had Antonio nooit ergens anders gewoond. Het was dus een logische keuze om voor de Dijlestad te kiezen.”
3u ’s nachts
Na een grondige verbouwing opende het koppel La Loggia. “Ik ben niet meteen mee in de zaak gestapt”, zegt Hilde. “Ik had een opleiding onderwijs gevolgd maar werkte in de banksector. Ik sprong wel vaak bij, zeker ’s avonds. Het restaurant was toen nog tot 1u ’s nachts open. In de praktijk lagen we daardoor soms pas om 3u in ons bed en de ochtend erop moest ik er weer vroeg uit. Dat was niet langer houdbaar. Na anderhalf jaar heb ik mijn job opgezegd.”
Meer dan drie decennia later staan Hilde en Antonio nog steeds met de glimlach in hun zaak. “We hebben intussen een pensioengerechtigde leeftijd, maar denken op dit moment nog niet concreet aan stoppen. Soms denken we er wel eens aan om een tweede verblijf te kopen in Italië, maar we willen onze dochter hier niet in de steek laten. De klanten moeten zich dus niet ongerust maken. We blijven nog wel even doorgaan.”
“In de afgelopen 35 jaar is er veel veranderd in Mechelen”, zeggen de zaakvoerders. “Niet alleen het uitzicht veranderde, met de Korenmarkt die heraangelegd werd, maar ook de mensen en het cliënteel veranderden. Vroeger waren er bijvoorbeeld geen toeristen, dat is nu helemaal anders. We zagen Mechelen openbloeien van een grijze en grauwe naar een levendige stad. Alleen het bedrijfstoerisme lijkt, zeker na corona, maar niet te herstellen.”
De mentaliteit van de mensen veranderde ook. “Vroeger waren de mensen impulsiever. Ze zochten op het moment zelf een plekje om te eten en bleven dan uren zitten. Nu weten ze exact waar ze naartoe willen, hebben ze vaak hun vaste adresjes en moet alles snel en efficiënt gaan. Ze blijven ook niet meer tot ver voorbij middernacht zitten. De beleving is nu helemaal anders, maar mij zal je niet horen zeggen dat het vroeger per definitie beter was.”
Glutenvrij
La Loggia koos altijd voor een eigen weg. Zo werkte het restaurant lang samen met het Sophia Centrum, een natuurvoedingswinkel aan de overkant van de straat. “We legden ons toe op biovoeding en vegetarische maaltijden”, klinkt het. “Maar naarmate vegetarisch eten normaler werd en je overal terecht kon voor gerechten zonder vlees, stapten we deels van die focus af. We proberen ons wel nog altijd te onderscheiden, bijvoorbeeld via lactose- en glutenvrije pizza’s.”
