De federale Speciale Eenheden staan in voor de vuurgevaarlijke arrestaties, voor het volgen van mogelijke terroristen, en voor het plaatsen van de nodige ‘apparatuur’. De zware arm der wet, zeg maar. Carl Vorsselmans: “Het is een prachtige job omdat je met de meest relevante dossiers te maken krijgt. Er zitten schitterende mensen in die dienst. Maar de permanente onderbemanning en de stress eisen bij iedereen hun tol. Vroeger kon je op pensioen op je 54ste maar dat schoof altijd maar verder op. Ik had vroeg of laat kunnen solliciteren voor hoofdcommissaris, maar wou ik dat wel ? Dat heeft zeker meegespeeld.”
Al was het helemaal niet de bedoeling van Carl Vorsselmans om het korps te verlaten. “Maar tijdens de moeilijke periode van de terreurdreiging, de jaren 2016-17, zat ik er uiteindelijk compleet door. Om op adem te komen kocht ik een klein, toen nog erg goedkoop nieuwbouwappartementje in Tenerife. Ik kende Spaans omdat ik via Erasmus een jaar in Spanje had gestudeerd. De bouw zelf duurde een tweetal jaren, ondertussen vroegen een paar vrienden om hen te helpen bij de aankoop van een appartement, bij dezelfde bouwheer. Ik deed dat gratis maar blijkbaar zag dat bedrijf daar potentieel in en stelde voor om bij hen te komen werken. Dat wou ik niet, maar onderbewust is dat toch blijven hangen.”
“Ik hielp een paar vrienden gratis bij de aankoop van een appartement. Blijkbaar zag dat bedrijf daar potentieel in en stelde voor om bij hen te komen werken. Dat wou ik niet, maar onderbewust is dat toch blijven hangen.”
Carl Vorsselmans
Nestbevuiler en verrader
De beslissing kwam er in 2018 uiteindelijk toch , zo geeft Carl Vorsselmans ruiterlijk toe, omdat de spanningen in de job alsmaar toenamen. Na de tragische dood in 2010 van Jonathan Jacob in een Mortselse cel kwam de lokale interventiedienst, de zogenaamde ‘Bottinekes’ , in zwaar water terecht. Toen werd beslist dat dergelijke opdrachten enkel nog door de federale politie mochten worden verricht. Maar de dienst Speciale Eenheden was al chronisch onderbemand. Vorsselmans werkte daarop een plan uit om de lokale en federale Speciale Eenheden op Antwerps niveau samen te verstevigen. Zo zou de eenheid van 60 naar een 85-tal manschappen kunnen groeien.. Maar de weerstand bleek veel groter dan gedacht.
“De stad ging mee in het opzet, dat was uniek in ons land. Antwerpen was zelfs bereid de bijkomende opleiding van een aantal van hun manschappen te betalen voor de overstap naar ons”, zegt Vorsselmans. “Maar Brussel weigerde eigenlijk alle medewerking. Hun eigen opleidingscentrum heeft er geen enkel uur aan besteed. In Brussel wilden ze aan de tandem Jambon-De Wever geen macht afstaan, daar draaide het politiek om. Antwerpen werd er de dupe van. Het project werd gerealiseerd, maar snel weer stopgezet. De machocultuur in Brussel was te groot, men wou ook geen zogenaamde rechtstreekse concurrenten opleiden.”
“Ik ben trouwens letterlijk bestempeld als nestbevuiler en verrader omdat ik die lokale mensen wou binnenbrengen. Dat bezorgde me een serieuze kater, ja. Ik was er immers van overtuigd dat zo een samenwerking veel miserie zou voorkomen. Ik argumenteerde toen al dat men de troepen moest sturen daar waar er oorlog dreigde. Dat het anders faliekant ging aflopen met de drugs in de stad. We waren ook erg actief in de haven, ik zag het zo gebeuren … In die jaren stond je op de voorpagina als er 80 kilo werd aangeslagen, nu is een volle container met 10.000 kilo al geen groot nieuws meer. Men heeft het probleem vanuit Brussel veel te lang losgelaten. En zelfs een beetje loslaten is nefast. De lokale overheid in Antwerpen is zeer performant. Zo mochten mijn observatieteams gebruik maken van de bewakingscamera’s van de stad, een geweldig goed uitgerust systeem. Dat betekende dat mijn mensen niet fysiek in bijvoorbeeld Borgerhout actief moesten zijn. Daar werden ze trouwens onmiddellijk herkend. Via het camerasysteem konden we enorm veel transacties, bewegingen en bewijsmateriaal vastleggen. Ik kreeg van mijn Brusselse oversten met een drogreden te horen dat dit niet kon doorgaan.”
Veel voorgespiegeld
Eén samenwerking lukte wonderwel: Carl vond zijn levenspartner, Freyke Van Looveren bij de lokale politie, waar ze inspecteur was. Na lang nadenken zetten ze beiden de stap. “We hebben wel gekozen om onafhankelijk te kunnen werken. Ik wou niet iets verkopen dat ik niet zag zitten of waar een reukje aan is.” Van een dienst die orde en recht moet handhaven naar een geldgedreven milieu dat niet echt altijd recht in de schoenen staat, zeker niet in Spanje en Tenerife, het vraagt stevige schoenen.
“We hebben wel gekozen om onafhankelijk te kunnen werken. Ik wou niet iets verkopen dat ik niet zag zitten of waar een reukje aan is.”
Carl Vorsselmans
“Dat is zo, zeker in Spanje waar ongeveer iedereen makelaar kan worden, die job is hier niet gereglementeerd”, erkent Carl. “Ik heb mijn opleiding in België gedaan. Ik ben hier al twee makelaars tegengekomen waarvan ik uit mijn vorig leven weet dat ze niet koosjer zijn. Ik heb nog nooit gelogen om een verkoop te verwezenlijken en zal het ook nooit doen. Ik mik op duurzame groei, met een eerlijke en transparante visie. Net nog heb ik iemand een verkoop afgeraden omdat ik die te duur vond.”
“Je neemt uit je vorig leven toch een soort eergevoel mee. Ik heb klanten verloren omdat ik hen zaken afraadde, ja. Er wordt veel voorgespiegeld rond tweede verblijven in Spanje en Tenerife. Veel fabels verkocht, maar zo simpel is het allemaal niet. Ook al omdat al die Spaanse deelstaten veel autonomie en eigen reglementeringen hebben. Men moet daar goed over nadenken en vooral: op safe spelen. Eén voorbeeld: na de zware bouwcrisis hier is men ook overgegaan tot een soort van wet Breyne zoals bij ons, ter bescherming van de kopers. Bouwheren moeten nu een bankgarantie kunnen voorleggen maar velen vermijden dat om aan de klant te vertellen. Waarom? Anders betalen hun klanten rechtstreeks aan de bank, die dan de bouwheer betaalt. Zij willen liever rechtstreeks het geld. Dus altijd het document van de bankgarantie eisen. Want als de bouw misloopt ben je de pineut. Dat gebeurt hier wel eens. Actiegroepen bijvoorbeeld staan hier sterk en hebben al een aantal projecten doen stilleggen, onder meer wegens het ontbreken van een milieueffectendossier. Ook dat is sinds kort opgelegd door Europa. Ik begrijp de tegenstand ook wel een beetje. Plaatselijke inwoners zijn wel goed om voor 1.000 euro de hotels te kuisen, maar vinden in de buurt ervan geen enkele woning meer. In de Balearen heeft men al een stop op die appartementen ingevoerd. Of dat ook voor Tenerife zou moeten gebeuren? Het is complex, de plaatselijke horeca bijvoorbeeld leeft niet van de hotels maar wel van de eigenaars en huurders van de appartementen.”
“Er wordt veel voorgespiegeld rond tweede verblijven in Spanje en Tenerife. Veel fabels verkocht, maar zo simpel is het allemaal niet.”
Carl Vorsselmans
Kantoor in de Kloosterstraat
Belgen, en vooral Vlamingen, zijn gretige kopers in Spanje, en zeker in Tenerife. Carl opende niet toevallig onlangs een kantoor in de Kloosterstraat in Antwerpen. Op het tv-scherm passeren regelmatig programma’s waar vrolijke en joviale makelaars van appartement naar appartement fladderen, met in hun zog potentiële kopers met veel ‘ooh’s en ‘aah’s. “Daar zullen we nooit aan meedoen. Louter opgezet spel, zo werkt het niet. Men is ooit één dag komen filmen bij ons en zijn gestopt. Men vond het te saai. Maar zo is wel de realiteit.”
