Wie van het Nieuw Zuid richting stadscentrum wandelt, passeert drie categorieën van winkels, resto’s of cafés. Er zijn ‘de eerste gelukkigen’ die al sinds de opening van deel 1 van het Zuidpark (in mei vorig jaar) verlost zijn van de ellende. Want er waren de werkzaamheden, het stilleggen en vertragen van de werkzaamheden, én corona. Dan de ‘nieuwe gelukkigen’, dankzij de recente opening van deel 2. En verderop les Misérables, zij die wegteren tussen opgebroken trottoirs, afsluitingen en blokkades van de zijstraten.
Een aantal bekende zaken, zoals de cocktailbar Sips, zijn dicht of verdwenen. Het bekende café Modeste was gesloten en nu weer open. En steeds meer nieuwkomers schuiven aan. Botellon is er zo eentje, naast het Fotomuseum. We treffen er een oude bekende: Ivo De Beer (54), de entrepreneur die jarenlang het Felixpakhuis en de foyer van de Bourla een nieuw élan gaf: “Het was tijd om het rustiger aan te pakken.” Samen met zijn partner, Sarah van Grambeere opende hij in september Botellon, een brunch en aperitief restaurant met maar een dertigtal plaatsen. “In het Felixpakhuis brachten we tot 500 brunches in een weekend.”
Ook aan de overkant, de Vlaamsekaai, is nieuwe ambitie merkbaar. In het kleine Italiaanse zaakje Il Carro (‘pizza-gourmet’) is een koppel bezig met de laatste touch voor de officiële opening. Na jaren in pizzeria Orso op Zurenborg staat Kleant Zika (37) nu op eigen benen, samen met partner Olta (30). Vol enthousiasme toont zij het kleinschalige menu. Er wordt biologisch gewerkt. Succesnummer moet de Pizza Gourmet worden, een recept uit Perugia, geboortestreek van de pizzabakker.
Dat rond het Zuidpark heel wat nationaliteiten te vinden zijn, daar valt niet naast te kijken. Het ook al nieuwe Abattoir wordt gerund door twee Antwerpenaars van Tibetaanse afkomst. Lodoe Tenzin Choewang (36) kwam als minderjarige vluchteling naar ons land, volgde hotel- en bakkerijschool en was jarenlang aan de slag in het Pomphuis. De naam Abattoir zegt het: vlees in vele variëteiten. Tot en met het beste Japanse Wagyuvlees. Choewang: “We zijn 7 op 7 open en serveren uiteraard ook veel oosters geïnspireerde gerechten.” Abattoir ligt in het pas geopende tweede deel van het park. “Men moet ons nog leren kennen, maar er passeren nu steeds meer mensen.”
Bij The Tasting Room – wine shop and tasting – zit het in de late namiddag verrassend afgeladen vol. De Tasting room blijkt de showroom van wijnwebshop Our Daily Bottle. De eigenaar is de Belgische familie Sas die in Zuid-Afrika het wijndomein Wolvenhoek uitbaat. De jonge selfmade-sommelier Max Algoet (22) stopt even met zijn rondgang: “Hier kan echt iedereen terecht, zonder wijnkenner te zijn. We brengen wijnen van over heel de wereld. Ikzelf werk hier sinds januari maar, eerlijk, het is pas nu dat de klanten de zaak echt binnenkomen. Gisteren waren ze buiten nog aan het boren, maar de zorgen zijn nu voorbij. Kijk maar rond.”
Op het in elkaar overlopende terras van cocktailbar Bar Burbure en het recent met een Michelinster bekroonde resto Glass, allebei van Jurgen Lycops, nipt David Van Loo van een glaasje. Met zijn interieurzaak Divani vestigde hij zich al in 1995 op de Vlaamsekaai. Divani werd Camerich en floreert nu terug in een opvallend hoekpand aan de Waterpoort. Van Loo: “Wat nu gebeurt is een reboost voor het Zuid. Het is hier jarenlang een verschrikkelijke werf geweest en we zijn er nog niet. Maar de ligging van het park is fantastisch.”
Het wel en wee van Bar Burbure was zeer illustratief voor de overlevingsstrijd op de kaaien. De bar ging zelfs een jaar dicht. Barmanager Jasper De Haan maakte het allemaal mee. “ Met corona mochten we op bepaald ogenblik opnieuw open gaan, vanaf twaalf uur ’s nachts. Dan begon het te stortregenen. De voorbije jaren is alles wat kon misgaan ook misgegaan. Maar we zijn er door. Ik ben vooral blij dat er een echt park is gekomen, geen betonnen vlakte.”
We schuiven toch nog even op, richting het domein van Les Misérables, de ongelukkigen: de fietswinkel Bike Republic lijkt wel in quarantaine, nog altijd volledig omgeven door hekken. Ook Zurich, eveneens een overlever, zit nog net in oorlogsgebied, maar een groot krijtbord geeft al de nieuwe mood aan: “Ribbekens aan 12 euro. Omdat we eindelijk een terras hebben.” Eigenaar Eldee Heisterkamp (43): “We zijn hier al sinds 2001. Het stof komt hier nu nog alle dagen binnen maar we doen weer helemaal mee. Ik heb de voorbije jaren een sluitingsdag ingevoerd. Nu zijn we opnieuw zeven op zeven open. Naast ons komen trouwens nog twee nieuwe zaken.” Café-bistro Zurich heeft op de valreep toch nog een gelukje: ze zijn de laatste die voor het bouwverlof het voetpad èn terras heraangelegd krijgen. Alweer een stukje park erbij.
