We schrijven augustus 1977 toen Willy Verhoeven in het café van zijn schoonouders op de pick-up plaatjes begon te draaien. Om er nooit meer mee te stoppen. Want in 1978 kreeg hij als 25-jarige kerel de kans om, samen met zijn echtgenote Monique, café De Pink over te nemen. Een beslissing die hij zich nog geen dag heeft beklaagd.
“In het begin was het café alleen op zaterdag en zondag open”, blikt hij terug. “Terwijl de ouderen eerder ’s avonds kwamen, zat het hier in de namiddag altijd vol met jongeren, waarvan er sommigen nu nog altijd langskomen.”
Muziek
De grootste mijlpaal was de naamsverandering in 1996, toen hij van De Pink een oldiescafé maakte. Een naamsverandering die bovendien verbonden is met een grote ommekeer in zijn leven. “Dat jaar reisden we de eerste keer naar Amerika”, vertelt hij. “Intussen hebben we dat land ieder jaar opnieuw bezocht, waardoor we nu bijna in alle staten zijn geweest.”
Zijn grote passie voor Amerika vertaalde zich ook in zijn café. “Sindsdien draai ik hier hits van de jaren ‘60 tot ‘80, zoals dat in Amerika in zoveel oldiescafés het geval is”, aldus Willy. “Ik verdiep me daar ook altijd in de muziek. We hebben er alle opnamestudio’s al bezocht, net als alle graven van bekende muzikanten zoals Elvis Presley of B.B. King. Terug thuis heb ik altijd nieuwe inspiratie voor mijn muzieklijstje.”
Reizen naar De Big Apple
Ook de inrichting van het café werd bepaald door zijn reizen. “Van iedere reis breng ik iets mee”, bekent hij. “Van een reclamebord tot een beeldje van Marilyn Monroe. Alles wat hier staat heb ik uitgekozen.”
Zijn reizen naar De Big Apple inspireerden hem ook als cafébaas. “Ik heb er eigenlijk geleerd hoe je een café moet uitbaten”, bekent hij. “Overal waar je binnenkomt, word je altijd vriendelijk begroet. En dat doe ik nu ook al al die jaren. Mijn klanten zullen nooit onbegroet hier binnenkomen.”
Of het nu door zijn muziek is, zijn uitgebreide drankenkaart – waarvoor hij natuurlijk ook inspiratie in zijn favoriete land opdoet – , het bijzondere interieur of zijn vriendelijke goeiedag, feit is dat de klanten na al die jaren nog altijd hun weg naar De Pink vinden. En als het van Willy afhangt, kunnen ze dat nog lang blijven doen. “Ik sta hier vijf avonden per week achter de toog en aan de knoppen. Televisie kijken doe ik zelden, mijn café is mijn living, de muziek is mijn leven. Ooit zal mijn batterij leeg zijn, maar nu is dat zeker nog niet het geval.”
