Voor Jos begon het allemaal met een autorijschool die hij in de jaren tachtig aan de Hasseltweg uitbaatte. “De ommezwaai naar bustransport kwam er toen de wetgeving rond het behalen van rijbewijzen veranderde”, legt Jos Croonen uit. “Tot 1 januari 1989 mocht iedereen die een D-rijbewijs had ook rijden met alle voertuigen uit de categorieën daaronder. Dus ook met vrachtwagens. Zo’n rijbewijs wilde iedereen wel hebben. Toen die mogelijkheid wegviel, stond onze rijschoolbus stil. Ik heb dan beslist om het roer om te gooien en te gaan voor een vakbekwaamheid voor personenvervoer. Ik heb meegedaan aan een aanbesteding van De Lijn om leerlingen te vervoeren. Daarvan heb ik een vaste rit binnengehaald. En zo ging de bal aan het rollen.”
Dat was in een tijd dat Jos Croonen nog alles zelf deed. “We hadden nog geen put om bussen te onderhouden”, gaat Croonen verder. “Dus moest ik in de sneeuw onder de bus kruipen om te zorgen dat die ook in orde bleef. Ook de ritten nam ik voor mijn rekening. Het ging al maar beter, waardoor ik op een bepaald moment een chauffeur kon aanwerven. De man had nog geen rijbewijs D om met een bus te mogen rijden. Ik heb hem dan zelf een opleiding gegeven tijdens de kerstvakantie van 1990. Op 13 januari 1991 haalde hij zijn rijbewijs. Hij is diezelfde dag begonnen met het rijden van de schooldienst.” Het ging Kroon Reizen voor de wind. Het aantal busreizen nam toe en het park aan de Hasseltweg werd al snel te klein.
Lift
“Op een bepaald moment hadden we 35 bussen”, gaat Croonen verder. “We waren genoodzaakt om uit te breiden en trokken naar het industrieterrein in Genk-Noord. Ik heb toen ook vastgesteld dat bustoerisme voor rolstoelgebruikers niet bestond. Wij zijn ons er dan in gaan specialiseren. We kochten dan ook bussen aan met een lift waarmee de rolstoelgebruiker naar binnen kon. Momenteel zijn 5 van onze 25 bussen uitgerust met zo’n lift.”
Pijn
Ondanks het succes is het einde van Kroon Reizen in het zicht. “Deze maand doen we nog het leerlingenvervoer en in de zomer de geplande vakanties. Op 31 augustus van dit jaar zullen de bussen voor het laatst uitrijden. Het is met veel pijn in het hart hoor. Ik had de zaak graag doorgegeven, maar mijn kinderen hebben een heel goede job en zien dit werk niet meteen zitten. Bovendien is het almaar moeilijker om geschikt personeel te vinden. Ik ben wel blij dat ik kan terugblikken op een rijk gevulde carrière, waar ik met hart en ziel vorm aan heb gegeven. En dat kon ook alleen maar dankzij het vertrouwen van klanten en leveranciers.”
