“Poetin mag dan al met lede ogen de uitbreiding van de Navo na de val van de muur hebben zien groeien en in Boekarest in 2008 zijn misnoegdheid hierover hebben uitgedrukt, toch val je niet zomaar een buurland binnen en al zeker niet dat van jouw broedervolk”, aldus Sabbe.
Na anderhalf jaar zet Sabbe een aantal bevindingen op ene rijtje. Zoals de vaststelling dat het neutrale Finland met een Russische grens van meer dan 1000 kilometer overnight lid is geworden van de Navo, terwijl ook het militair goed uitgeruste Zweden aan de deur staat te trappelen en de symbolische aanvraag van Moldavië ter tafel ligt.
De weke onderbuik van Moskou
Andere vaststelling: Oekraïne is door de indrukwekkende militaire leveringen en opleidingen ,straks de beste leerling van de NAVO klas. “Doordat alle militaire krachten van Rusland op het buurland gericht zijn en ook nog op de grensstreek door de Oekraïense speldenprikken, is Rusland inmiddels duidelijk zijn dominante invloed verloren op de Aziatische onderbuik van Azië”, aldus nog Sabbe. “De recente top in China georganiseerd door Xi Tsjing Ping (waarop Poetin, zijn goede vriend, zelfs niet was uitgenodigd) met de presidenten van de 5 Aziatiasche Stans-staten, was daar een zeer pijnlijk bewijs van. De neuzen van deze landen zijn gedraaid van het Westen naar het Oosten. Enkel nog het islam geloof, dat China gewelddadig onderdrukt bij haar eigen Moslim bevolking in die regio, zet nog een rem op de ontluikende economische liefde. De Aziatische bevolking van Rusland is het op zijn zachts gezegd niet altijd ééns met het centrale gezag uit Moskou, zeker in de wetenschap dat het gros van de olie- en gasreserves zich achter de Oeral bevindt (Azië). De verminderde militaire aanwezigheid aldaar zou lokale gouverneurs en deelparlementen op gedachten kunnen brengen. De Russische federatie bestaat namelijk uit meer dan 80 republieken. Er staat dus een zeer grote tijdsdruk op het Oekraïens offensief om de thuiscontrole niet te verliezen. De Stans-staten werden na het uiteenvallen van de USSR verplicht om de helft van hun olie- en gasproductie via Gazprom en Rossneft te verkopen aan Moskou, en dit via tientallen offshores gecontroleerd door Poetin en zijn entourage, waar telkens een deel van de koek bleef hangen. De voormalige zonnepresident van Turkmenistan zag dit niet meer zitten en werd vergiftigd. De vraag is of Rusland in de regio nog voldoende militaire tanden kan tonen om dit verder af te dwingen.”
Grote misrekening
Poetin heeft verkeerdelijk gedacht dat de inval in het oosten van Oekraïne ook zonder slag of stoot zou verlopen als die van de Krim”, gaat Sabbe verder. “Dat is zijn eerste grote misrekening geweest. De Krim was tot 1954 Rusland en pas erna Oekraïne. Zelfs een democratisch referendum daar zou nipt geweest zijn. Maar met de bloedige inval in het oosten heeft minstens 90% van de Oekraïense bevolking zich tegen hem gekeerd en zijn de VS ontwaakt. Eerst gooide Obama nog wat olie op het vuur door Rusland een regionale mogendheid te noemen maar verder deed hij ook niets. Onder Trump daarentegen begon de VS militaire steun te leveren, die dan nog gretiger werd voortgezet door Biden, mede gezien diens band via zijn zoon met Oekraïne. Inmiddels is Poetin zelf er, ook na 20 jaar, niet in geslaagd om in Rusland een echt maakindustrie te creëren.”
Zware tol
Na anderhalf jaar oorlog, is de balans alvast loodzwaar voor de bevolking van Oekraïne. Het land waarvan maximum 29 miljoen inwoners van de 40 miljoen nog ter plaatse zijn, moet het opnemen tegen een land met 142 miljoen inwoners.
“Oekraïne hangt dan ook volledig af van Westers materieel wil het een succesvol tegenoffensief voeren”, besluit Sabbe. “Vermoedelijk zal het Westen steunen tot de herovering van de gebieden die vanaf 24/02/2022 ingenomen werden. Dit maakt de verleiding voor Poetin om tactische nucleaire wapens in te zetten, zeer reëel wil hij zijn positie in Rusland behouden. Alle militaire trucs van de foor, onder meer geïnspireerd op onze sluiswachters aan de IJzer in 1914, worden uit de kast gehaald. Met de centrale van Zaporiza hangt bovendien nog steeds een zwaard van Damocles boven ons allen en voornamelijk boven het Oekraïense volk, wiens geschiedenis reeds lang maar voornamelijk sinds de Oktoberrevolutie van 1917 één grote lijdensweg is.”
