Beginnen doen we bij het begin. Raf, die wortels heeft in het Oost-Vlaamse Sint-Niklaas, startte zijn professionele loopbaan met een vierjarige opleiding als burgerlijk ingenieur aan de KU Leuven. “Na afloop van mijn studies, drukte iemand mij op het hart dat als ik écht veel ervaring wou opdoen, ik daarvoor best naar het buitenland zou trekken.”
Van Sint-Niklaas tot Quatar
En zo geschiedde. De prille twintiger besloot om die raad op te volgen en liet al vroeg de geneugten van het Leuvense studentenleven en zijn familie en vrienden in het vertrouwde Waasland achter zich om zijn geluk buiten onze landsgrenzen te zoeken. “Mijn internationale carrière begon bij de Antwerpse baggergroep DEME in Zwijndrecht, waar ik acht jaar lang heb rondgetrokken over verschillende sites heen. Zo heb ik in Hamburg gezeten en Londen, maar heb ik ook verdere oorden verkend zoals Indië, Australië en zelfs Quatar”, steekt de Oost-Vlaamse globetrotter van wal. “Dat was een buitengewoon leerrijke en waardevolle periode, aangezien je als jonge persoon in het buitenland meer verantwoordelijkheden krijgt. En als je ginder, na hard werken, in je zakelijke opzet slaagt, dan werkt dat toch bijzonder bevredigend.”
Raf werkt sinds acht jaar voor Corradi, een Italiaans bedrijf dat hoogstaande buitenruimtes ontwerpt waaronder de ‘Pergotenda’, een soort terrasoverkapping met een uitschuifbaar doeksysteem. “Het zijn structuren die ofwel uit hout bestaan of uit aluminium. Die laatste soort wordt vaak in de horeca gebruikt”, legt Raf uit. “De Pergotenda, wat overigens een uitvinding is van Raphaël Corradi, één van de oprichters van het bedrijf, zorgt ervoor dat jouw terras gedurende langere periode kan gebruikt worden. Verder maken wij ook zeilen en lamellendaken, allemaal met extra aandacht voor het design. Daar staat we wereldwijd voor bekend en worden we ook voor gelauwerd”, dixit de general manager.
In 2015, het jaar dat Raf toetreedt tot de firma, wordt Corradi overgenomen door de Renson-groep, een Belgische onderneming die gespecialiseerd is het maken van ventilatiesystemen en zonweringen.
“Hier moet je nog veel meer dan bij ons binnen de lijntjes kleuren als je niet in de problemen wil komen.”
RAF SEGERS
Toch niet zo bella Italia
Maar hoe is een simpele jongen, die zijn jeugdjaren heeft doorgebracht in het bescheiden Sint-Niklaas, in hemelsnaam op de directeursstoel van een grote Italiaanse firma gesukkeld? Op een blauwe maandag, zo’n dikke acht jaar geleden, zocht Paul Renson, jawel de CEO van het overkoepelende bedrijf, in hoogst eigen persoon toenadering tot Raf en vroeg hij op de man af of hij het ziet zitten om in het Noord-Italiaanse Bologna aan het hoofd te staan van een luxemerk. “Ik heb daar een tijdje heel zwaar over getwijfeld”, vertelt Raf. “Het bedrijf was destijds in faillissement gegaan en begaf zich op dat moment in onrustige wateren. Bovendien sprak ik de taal niet, wat het extra lastig maakte om de mensen daar gerust te stellen. Ze begrepen niet dat er een bedrijfsleider overkwam die de taal niet machtig was. En al snel trokken ze de conclusie dat heel de boel zou worden opgedoekt en dat dit zonder meer het definitieve einde van het verhaal zou betekenen”, legt de Oost-Vlaamse general manager uit. “In het begin verliep de interne communicatie stroef, maar ondertussen is dat helemaal weggewerkt. Al blijf je natuurlijk een beetje een buitenstaander en dat maakt de job best uitdagend.”
“Als je met de mensen hier praat, geven ze telkens een erg ontspannen en aimabele indruk, wat dan weer afstraalt op je eigen humeur.”
RAF SEGERS
Binnen de lijntjes kleuren
Hoewel het in dit geval om een Europees land gaat, zijn er toch een aantal belangrijke verschillen op te merken met de Italiaanse mentaliteit en de Belgische manier van werken, geeft Raf te kennen. “In Italië wordt er veel meer dan in België met een soort trappensysteem gewerkt. Dat zit ook zo verweven in de wetgeving. Daar worden de mensen opgedeeld in bepaalde klassen, die gekoppeld zijn aan bijvoorbeeld loon, maar ook aan bepaalde verantwoordelijkheden. Het systeem zit daarenboven meer gestructureerd in elkaar en alles verloopt ook veel bureaucratischer.”
“Een ander groot verschil met ons land is de manier waarop strafbare feiten worden behandeld. Een Vlaming heeft van nature meer de neiging om zonder veel nadenken iets te proberen doen wat niet mag. En als je daarop betrapt wordt, dan blijft het – afhankelijk van het misdrijf natuurlijk -, vaak bij een waarschuwing. Een Italiaan daarentegen heeft veel meer schrik om strafbare stoten uit te halen. Omdat je hier, in tegenstelling tot België, géén verwittiging krijgt. Wanneer je een fout begaat tegen de wet, dan wordt je daar onmiddellijk voor bestraft.”
“Dat is een totaal ander beeld dan je zou verwachten van Italië, wat in onze ogen toch hét land bij uitstek is van de tolerantie en van met elkaar te babbelen om de zaken uit te klaren. Je kan in zekere maten stellen dat ze harder op hun strepen staan als het op het nakomen van regels aankomt. Hier moet je nog veel meer dan bij ons binnen de lijntjes kleuren als je niet in de problemen wil komen”, onderstreept Raf.
Maar als je naar het bedrijfsleven gaat kijken, dan krijg je het compleet tegenovergestelde scenario, ziet de directeur van het Belgisch-Italiaanse designmerk. “In Italië zijn werknemers heel erg beschermd. Zelfs nog meer dan in België, denk ik. Het is zo goed als onmogelijk om iemand te ontslagen. Als dat gebeurt, dan wordt dat automatisch behandeld door een rechtbank. Er bestaat ook niet zoiets als een tijdelijke werkloosheidsuitkering bijvoorbeeld. Dat maakt het voor ons, bedrijfsleiders, erg moeilijk omdat wij een seizoensgericht beroep zijn. Concreet betekent dat dat wij in de zomer twee keer zoveel omzet draaien dan in de winter. Echter, omdat die werknemers zo fel beschermd zijn, mogen wij niet zomaar mensen bij aannemen voor een bepaalde duur. Daarnaast zijn ze ook beperkt in het aantal overuren dat ze mogen werken, enzovoort. Al die remfactoren bemoeilijken het behalen van de beoogde doelstellingen. Ondertussen weten we goed hoe we met die situatie moeten omgaan, maar zulke beperkingen heb in België en in de andere landen waar ik al heb gewerkt, nog niet meegemaakt. Anderzijds zijn het net dat soort uitdagingen waar ik voldoening uithaal.”
“Eten vormt simpelweg de rode draad in het leven van werkelijk élke Italiaan.”
RAF SEGERS
Corona, een Italiaanse crisis
Raf denkt tijdens ons telefoongesprek terug aan de twee jaar durende periode die ook ons land in een houtgreep vasthield. En ja, ik heb het over dat beestje met je-weet-wel welke naam waar al ontiegelijk veel inkt is over gevloeid. Ook Bologna lag een tijdlang op slot door het onvermijdelijke coronavirus. “Ik merkte dat de politici snel daar waren om allerlei regels af te kondigen, ook wat het bedrijfsleven betreft, maar dat deze nog niet deftig waren opgenomen in de wet. Met het gevolg dat het personeel met tal van vragen aan mijn deur stond te kloppen, waar ik, met een gebrek aan duidelijke wetgeving, moeilijk orde in de zaak kon scheppen.”
“Dat heb ik in België enigszins anders ervaren”, geeft de general manager aan. “Als er in België soortgelijke beslissingen worden genomen, dan is alle informatie al voorhanden. De uitbraak van corona, en hoe daar in Italië mee werd omgegaan, is een typisch voorbeeld van hoe zulke problemen worden aangepakt. Eerst roepen vooraleer het in een wettekst te gieten.”
Eten, eten en nog eens eten
De enkele hobbels in de weg ten spijt, stipt Raf aan dat Italië wel degelijk een zeer aangenaam land is om te wonen en te werken. “De mensen zijn hier heel vriendelijk en als je met hen praat, geven ze telkens een erg ontspannen en aimabele indruk, wat dan weer op je eigen humeur afstraalt.”
De liefde van de man, gaat door de maag. En dat is bij een Italiaan niet anders. “Als je met een local over koetjes en kalfjes praat, wees er dan maar zeker van dat ze ergens in het gesprek over eten beginnen”, weet hij. “Daar kan je gewoonweg niet tussenuit. Een Italiaan is tijdens de lunch bezig over wat ze daags voordien hebben gegeten en vertellen ze honderduit over wat ze morgen en de dagen nadien nog zullen eten. Het is niet alleen een cruciaal onderdeel van hun dag. Eten vormt simpelweg de rode draad in het leven van werkelijk élke Italiaan.” (lacht)
Of het een blijvertje is? “Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik hier maar drie jaar ging blijven. Dat zijn er nu toch al acht geworden en ik denk er nog niet aan om hier te vertrekken”, zegt Raf. “Nogmaals, het is enorm uitdagend om een onderneming vanuit een faillissement weer op te bouwen. En dat is tot hiertoe tamelijk goed gelukt, dus ik zie voorlopig geen redenen om terug te keren. Ik zit hier graag. Mijn kinderen en vrouw spreken bovendien vlot Italiaans en zij vinden het ook fijn om hier te wonen.”
“Of ik hier met pensioen wil gaan? “Dat is een ander paar mouwen. Het sociaal systeem in Italië is een stuk minder voorzien op oudere mensen dan in België. Hier wordt verwacht dat de kinderen alle zorg op zich nemen. Je moet kunnen terugvallen op je familiaal vangnet. Service-flats of bejaardentehuizen zijn in Italië moeilijker te vinden.”
Voor wie het al voelt kriebelen om net als Raf naar La bella Italië af te zakken om carrière te maken, heeft de general manager met Oost-Vlaamse roots nog een tip. “Je moet je de vraag stellen: ‘zou ik achteraf spijt hebben dat ik het niet gedaan heb?’ Als het antwoord ‘ja’ is, wat houdt je dan nog tegen? Gewoon doen zou ik zeggen.”
“Verder zou ik iedereen die naar Italië wil komen aanraden om een sociaal netwerk te creëren waar je op kan voortbouwen. Want als er iets met jou gebeurt, dan kan je op mensen terugvallen die je steunen. Ook moet je best maken dat je een goede ziekteverzekering afsluit. Dat is van cruciaal belang, zeker als je een leven begint in een voor jou vreemd land”, aldus Raf Segers.
