Als chef heeft Ben Bongaerts, die volgende week 63 wordt, de voorbije decennia zijn stempel op het culinaire gebeuren in de streek mee weten te drukken. Hij stampte er, al dan niet met een compagnon, verschillende restaurants uit de grond.
“In 1987 begon ik als chef in het Beukenhof in Boom dat hier toen een van de toonaangevende restaurants was”, vertelt Bongaerts. “Vervolgens richtte ik met een zakenpartner Het Begijntje in Reet op om enkele jaren nadien van start te gaan met De Pastorale.” Daar kwam ook een zekere Bart De Poorter mee aan boord, die het restaurant in Reet later zou uitbouwen tot een tweesterrenrestaurant.
“Maar zelf heb ik nooit een ster geambieerd. Mijn passie was om goed, puur en lekker eten te serveren, net zoals dertig jaar geleden met enkele hedendaagse toetsen, maar ik wilde ook nog een leven daarbuiten.”
In Boom stampte hij vervolgens met een compagnon De Smoutstoop uit de grond om uiteindelijk in de Colonel Silvertopstraat, vlakbij de Grote Markt, volledig op eigen benen te staan met Salpicon.
“Ik kook nog altijd zoals dertig jaar geleden: ik trek nog zelf mijn fonds, maak volledig zelf mijn garnaalkroketten,… Maar dat betekent een heleboel werk. Soms moet ik als een jong veulen door de keuken crossen en als je op een leeftijd gekomen bent als ik, begin je dat te voelen. Als het een weekend heel druk is geweest, merk je dat je minder snel recupereert.”
“In de coronaperiode ben ik er beginnen over nadenken en heb ik mij voorgenomen dat ik het moment dat ik met pensioen zou kunnen gaan, dat ik dat ook zou doen. Begin dit jaar bracht ik mijn trouwe klanten op de hoogte en ging ik op zoek naar een overnemer, die ik ook heb gevonden met een jong, enthousiast koppel dat ik al een tijd ken. Ik ben enorm blij dat zij met het voorstel afkwamen.”
“Het wordt weliswaar iets totaal anders, maar daar ben ik eigenlijk blij om. Het concept van Salpicon overnemen zou heel moeilijk zijn, want mensen zouden gaan vergelijken. Het wordt Aziatische fusion met een knipoog naar de Belgische keuken. Wellicht gaan er ook enkele gerechtjes van mij, in aangepaste vorm, nog op de kaart staan. Zo blijft Salpicon toch nog een beetje voortleven.”
Zelf verkast hij eind mei met zijn echtgenote, die sinds achttien jaar in de keuken aan zijn zijde stond, naar Thailand. “Ik heb hier 25 mooie jaren beleefd, maar nu is het tijd om zelf te genieten en waar kan dat beter dan daar. Ik ben niet alleen verliefd geworden op Patje maar ook op het land, met z’n vriendelijke bevolking, de rust én het lekkere eten.”
Alvorens de deur op slot gaat, pakt de chef (naast de à la carte gerechten) een laatste keer uit met een suggestiemenu. Wie nog een keer wil genieten van Salpicon, moet zich reppen, want de plaatsen raken snel opgevuld.
