ATF, gespecialiseerd in grond-, riolerings- en wegenwerken, werd dik zestig jaar geleden uit de grond gestampt door vader Kees Frijters. Vanaf 1982, wanneer de pater familias komt te sterven, nemen zij en haar broer Leon het roer in handen. Tot 2014, vanaf dan staat ze er alleen voor. Als vrouw een wegenbedrijf leiden is allesbehalve een evidentie. In de ruime omgeving is Mieke zowat de enige. Wanneer we haar bellen, horen we een vrouw die recht in haar schoenen staat en precies weet hoe ze de dingen moet aanpakken. “Je moet vooral niet proberen boven je personeel te staan”, weet Mieke als geen ander. “Respect moet je verdienen. Dan kan alleen door tussen je mensen te staan en hen niet stiefmoederlijk te behandelen. Je moet luisteren naar je mensen en hen laten voelen dat je één van hen bent.”
De mensen die jou nomineerden, lauwerden je “voor de manier waarop je als vrouw je mannetje staat in een bouwbedrijf”. Dat moet niet altijd even eenvoudig geweest zijn?
“Ik heb me altijd goed staande gehouden tussen al die mannen die in de loop der jaren mijn pad kruisten. Of het nu klanten waren of werknemers. Ik heb er nooit veel aandacht aan besteed of het als een issue beschouwd. Als je je zelf voldoende toelegt op je vakgebied en goed weet waar je over spreekt, dan krijg je meestal wel het nodige respect en vertrouwen om een vlotte samenwerking aan te gaan. Je moet een bepaalde mindset hebben, in die zin dat je je niet mag blindstaren op het feit dat je als vrouw omringd bent door nagenoeg enkel mannen. Als je met overtuiging voor je doel gaat en daarbij de juiste mensen om je heen verzamelt, en genoeg vakkennis vergaart, dan kan je al een heel eind komen.”
De stemmers omschrijven jou voorts als een bedrijfsleider die dicht bij het personeel staat en het welzijn van de mensen rondom haar hoog in het vaandel draagt. Is dat de sleutel tot jouw succes?
“Ja, dat zit ingebakken in het bedrijfs-DNA. Mijn papa had dat vroeger ook. Er heerst hier een no-nonsense-mentaliteit, we hanteren geen al te strikte hiërarchie. Je krijgt veel verantwoordelijkheden, maar er wordt anderzijds ook veel van jou verwacht. Mensen vinden het fijn dat ze in zekere maten worden losgelaten.”
“Verder ben ik nogal een controlerend type, en ik vind het belangrijk om te weten wat er allemaal gebeurt in het bedrijf. Daarom kom ik zelf vaak langs op de werf en dan vraag ik altijd hoe het met de werknemers gaat. Ik nodig bouwvakkers ook niet uit op mijn bureau. Neen, ik ga bij hen langs, in hun comfortzone. Je merkt dat zo’n gesprekken dan veel losser lopen.”
Het is van een cruciaal belang om dicht je mensen te staan, want dan weet je wat er in het bedrijf speelt, vertelt Mieke. “Als je als het ware in een ivoren toren kruipt, en je weet van niks, dan spreekt het voor zich dat je ook niks zult kunnen ondernemen.”
“Ik ken mijn medewerkers ook allemaal vrij goed, dat is nodig om als bedrijf goed te functioneren. We zijn een beetje een familie. Dat vind ik ontzettend belangrijk. Ik ga elke ochtend met plezier naar mijn werk. Daar doe je het tenslotte voor.”
“Daarnaast probeer ik naar best vermogen goed te zijn voor mijn klanten. Ik ben niet iemand die elke dag op zoek gaat naar nieuwe klanten. Als ik eenmaal een goed klantenportaal heb, dan houd ik dat graag vast. Het vormt een sterke vertrouwensbasis voor de langere termijn. Dat weten ze hier in de haven maar al te goed. Daar onderscheiden we ons toch mee ten opzichte van behoorlijk wat andere spelers in de sector, denk ik.”
Je hebt het bedrijf op jonge leeftijd overgenomen van jouw vader. Was dat een evidentie?
“Het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik mee in het bedrijf zou stappen. Ik had me destijds ingeschreven voor een school, maar omdat ik niet toegelaten was, ben ik als een soort plan B in het bedrijf beginnen te werken. Maar enkele maanden later is mijn vader plots komen te overlijden. Ik was toen nog een piepjong meisje van 17 jaar. Dat was natuurlijk niet gemakkelijk. Maar ik heb toen samen met mijn broer, die elf jaar ouder is, het bedrijf in handen genomen. En dat 30 jaar lang tot in 2014, toen er overnemers aan de deur stonden. Mijn broer liep tegen de zestig aan en besloot om te stoppen. Maar ik had het er lastiger mee om op dat moment de handdoek in de ring te gooien. En ik heb dan beslist om sindsdien alleen verder te doen, inmiddels dus al negen jaar. Ik zit hier al een hele tijd, maar ik doe het nog steeds even graag, met dezelfde gedrevenheid als veertig jaar geleden.”
Intussen werkt ook jouw dochter mee in het bedrijf. Is het de bedoeling dat zij de fakkel straks overneemt?
“Dat is toch het plan, ja. Pas over een jaar of tien weliswaar (lacht). Op de AP hogeschool heeft zij een opleiding voor werfleider gevolgd. Nogmaals, je moet weten waar je het over hebt. En nu loopt ze in het bedrijf zo’n drie maanden stage, op de werf, tussen de werkmannen. Om het vak te leren. Ze moet niet alleen bij mij op het bureau gaan zitten om managementtools te leren, wat overigens ook belangrijk is, maar ze moet op de hoogte zijn van wat iedereen, op elk niveau doet.”
Wat zijn de lessen die je haar meegeeft?
“De betrokkenheid is hier heel groot. Mensen zijn hier geen nummer. Zo krijg je ook het meeste van je mensen gedaan. Als ze voelen dat ze gewaardeerd worden, dan zetten ze zich ook keihard voor jou in. Ik zeg altijd: ‘Je oogst wat je zaait’. En dat probeer ik haar ook mee te geven naar de toekomst toe.”
LEES OOK: De winnares van 2022
Meest inspirerende onderneemster Sarah Dockx: “De combinatie bedrijf en kinderen, daar put ik veel energie uit” – Made in (made-in.be)
