Dominique Persoone deed zijn ondernemersverhaal in de weekendkrant van het Laatste Nieuws. “Tijdens een ruzie met mijn toenmalige vennoot, heb ik het lef gehad om te zeggen dat ik The Chocolate Line voortaan wel alleen zou runnen”, vertelt Persoone. “We waren toen nog de zoveelste pralinewinkel in Brugge en ik wilde er iets exclusievers van maken. Luc Rammant zag dat echter niet zitten en toen we daar weer eens woorden over hadden, zei Rammant dat er maar twee keuze overbleven: mijn biezen pakken ofwel de zaak zelf overnemen. Ik zei: ik pak het over.”
De rest van het verhaal is vrij bekend. Of toch niet helemaal. Eerst moest Persoone nog een bankier zien te overtuigen. Zonder businessplan nota bene. Maar de chocolatier toonde lef: “Ik heb een miljoen euro nodig”, zei hij aan de bank. De bankier zou, steeds volgens Persoone zelf, geantwoord hebben: “Hier is je geld, doe maar vent.”
Slechtste zakenman ter wereld
De succesrijke Brugse ondernemer geeft in hetzelfde interview toe dat hij nog steeds geen businessplannen kan schrijven. “Ik ben de slechtste zakenman ter wereld”, zegt hij zelf ootmoedig. “Maar ik ben tenminste mijn eigen baas en dat voelt zalig. We zijn vijftien jaar later en wat ik doe, doe ik nog altijd op buikgevoel. Voor de kostprijsberekening en de facturatie reken ik op mijn madam. En zij zij fluit me wel eens terug en zegt dan: Hey keirel, wat zijt ge nu aan het doen?”
De schaamteloze staat
In dezelfde bijdrage zingt Persoone ook nog de lof van al wie werkt. En maakt hij gelijktijdig het proces van de niet-werkenden die door de politiek alleen maar gesteund worden. “
Onbegrijpelijk is dat”, vindt Persoone. “Het maakt me diep ongelukkig dat werkende mensen alles moeten afgeven en dat de niet-werkenden ermee gaan lopen. Dat is toch om van je stoel te vallen. In godsnaam, waarom moeten werkmensen geld afgeven dat via de staat wordt doorgesluisd naar anderen die geen kloten doen. In Zuid-Amerika ontmoette ik eens twee Belgen die daar een café uitbaten. Ik vond dat eerst nog wel knap. Ja, zeiden ze, maar in België staan we wel nog aan den dop en twee maal per jaar komen we naar huis om op kosten van de mutualiteit onze tanden te laten verzorgen en naar de dokter te gaan. Schattie, dat geloof je toch niet? Ik zie het overal. Plukkezot word ik ervan. Politici? Sorry, maar het zijn losers.”
