De typische dokterswachtzaal van vroeger is nog herkenbaar, maar de inrichting is helemaal anders. Wie er nu binnenstapt, ziet een grote groene moswand, gezellige stoelen, een schaakbord, een platenspeler, een vrij te gebruiken koffiemachine en gezonde hapjes. “Het is de bedoeling dat we de mensen een warm welkom heten. De gezondheidszorg schept vaak afstand met de patiënten, wij willen hier het tegenovergestelde doen en heel dicht bij de mensen zijn”, zegt Annemie Dom.
“Mensen mogen hier ook elke weekdag vrij binnenlopen tussen 10 en 16u om iets te komen drinken, een gezond hapje te proeven of boeken over gezondheid te lezen in onze boekenapotheek. Ook boven hebben we nog een gezellige ruimte. We noemen het de brasserie, waar tafeltjes staan om te werken, studeren of gezellig bij te praten. Ook onze twee huiskatjes Socrates en Kant zijn hier dagelijks te vinden voor een knuffel of speelpartij”, schetst ze de sfeer.
Dokter Dom kwam begin dit jaar in het nieuws omdat ze als huisarts niet verplicht wilde worden om een coronavaccin toegediend te krijgen. Ze gaf aan dat ze daarom zou stoppen. Uiteindelijk werd het voornemen van de verplichte vaccinatie bij artsen nooit uitgevoerd, maar dat deed haar niet van gedacht veranderen. “De verplichte vaccinatie was voor mij de druppel, maar ik dacht er al langer aan om het totaal anders te gaan doen. Ik wilde meer tijd voor patiënten kunnen vrijmaken en ik wilde hen zien als totale mens, waar lichaam en geest met elkaar in relatie staan. Dit is echt wat ik wilde doen, dat is mijn passie waar ik al heel mijn professionele leven over lees en opleidingen over volg. Als ik de stap niet had gezet, dan denk ik trouwens niet dat het nog lang geduurd zou hebben vooraleer ik zelf ook tegen een burn-out zou aangelopen zijn”, zegt de mama van vijf.
Gigantische muurschildering
De gigantische muurschildering op de zijgevel van het pand naast supermarkt Lidl, gemaakt door de Waalse kunstenaar Noir, vertelt dus ook haar verhaal. “De Pengvogel verwijst naar een fabel die oorspronkelijk dateert van 400 jaar voor Christus. Het gaat over een enorme vis die onder het wateroppervlakte leefde, maar plots veranderde in een reuzegrote vogel die zijn vleugels uitsloeg. Hij probeerde de stormwind niet te ontwijken, maar liet zich er onbevreesd door optillen en meevoeren naar het zuiden. Het verhaal is een uitnodiging om te starten aan de tocht van je leven en op zoek te gaan naar wie je echt bent. Dat is ook de manier waarop ik gezondheidszorg bekijk. Een klacht of ziekte is maar het topje van de ijsberg. Laten we op zoek gaan naar de onderliggende oorzaken, zodat we je kunnen helpen om langer gezond te leven. Dat gebeurt in de eerste plaats met individuele sessies, maar we organiseren hier ook groepssessies en lezingen.”
De switch van huisarts naar leefstijlarts wordt ook duidelijk in haar vroegere dokterskabinet, waar ze geen onderzoekstafel meer heeft staan, maar enkel nog gezellige zetels en een tafel voor een goed gesprek. “Een ronde tafel”, preciseert ze. “Waar de arts en de patiënt op gelijkwaardige manier kunnen aanschuiven. Er is enkel nog één aparte onderzoeks- en behandelingsruimte voor klinische onderzoeken en bloednames. Dat doe ik nog wel.”
“Ik hanteer de visie van Machteld Huber, die uitgaat van een betekenisvol leven met nadruk op veerkracht, eigen regie en het aanpassingsvermogen van elke mens. Ik wil op zoek gaan naar wat mensen nodig hebben om optimaal gezond te zijn. Meestal is dat niet met een pilletje opgelost, maar moeten er meer dieperliggende veranderingen komen door pakweg anders te eten of veranderingen aan te brengen in het emotionele leven.”
Geen concurrent
De eerste dagen kwamen al wel wat mensen langs, ook oud-patiënten van dokter Dom. Al kan ze de mensen in haar nieuwe rol niet meer helpen zoals ze dat vroeger deed. “Ik werk niet meer als huisarts, schrijf dus geen chronische medicatie meer voor, kan geen attesten in orde brengen en kan geen globaal medisch dossier overnemen. Dat blijft allemaal de taak van een huisarts en het blijft belangrijk dat iedereen er een heeft. Ik zie mezelf niet als concurrent, maar wil een aanvulling op hun werk bieden. Ik wijs de huisartsen ook op geen enkele manier met de vinger, want ik weet hoe hard ze moeten werken en hoe weinig tijd ze hebben per patiënt. Ik heb gewoon de keuze gemaakt om het anders te doen, ik kan wél tijd maken.”
Annemies collega Bente Leysen (23) verbreedt het spectrum van De Pengvogel als psychologisch consulent. “Ik richt me in de eerste plaats op kinderen en jongeren, die ik psychologische begeleiding wil geven, mét aandacht voor de relatie met hun lichaam. Meer en meer jongeren voelen zich niet gehoord en verloren. Daar kan ik hen bij helpen”, zegt ze.
