Slagerij Cremie is het levenswerk van Yves en Nadia. “Ik ben als 16-jarige beginnen te werken in de slagerij van Walter De Prins in Leest. In supermarkt ‘de Vets’ in Sint-Katelijne-Waver heb ik de kneepjes van het vak geleerd. Daarna ben ik tien jaar gaan werken in de zaak van mijn vader, Leon Cremie. Dat was in de Sint-Katelijnestraat in Mechelen. Ondertussen had ik Nadia leren kennen. Toen het pand in Leest vrijkwam, zijn we hier in 1999 met een eigen zaak begonnen”, vertelt Yves
Energiecrisis
Normaal gezien zou Yves Cremie binnen de zes jaar met pensioen gaan. “Daar hadden we onze zinnen eigenlijk toch wat opgezet. Maar toen kwam corona, dan de oorlog in Oekraïne en met die oorlog de stijgende energieprijzen. De factuur van de energiekost ging van 1.000 naar 3.000 euro per maand. Ook de aankoopfacturen van het vlees bereikten ongekende hoogten. De charcuterie steeg zelfs met 10 tot 15%. We zagen het gewoonweg niet meer zitten. Na een bezoek aan onze boekhouder zagen we nog maar één uitweg: meteen stoppen. Anders zouden we in sneltempo een schuldenberg opbouwen, en dat wilden we niet”, legt Yves uit.
“Het is een beslissing waar we allebei kapot van zijn. Maar één ding is zeker: we willen in schoonheid stoppen, zonder schulden. Yves’ levenswerk, 10 jaar in Mechelen en 23 jaar in Leest, over de kop laten gaan, dat zagen we beiden niet zitten. Er zijn tranen gevloeid toen we een paar dagen geleden ons afscheid aankondigden, niet alleen bij ons maar ook bij heel veel klanten”, zegt Nadia.
Op zoek naar nieuwe job
Ook de concurrentie van de supermarkten was de laatste jaren heel groot. “Maar als de kosten hoger zijn dan wat je binnenkrijgt en je daar dag en nacht voor moet werken, dan rest er je geen andere keuze dan te stoppen. Al is het hard om je levenswerk te moeten opgeven”, zegt Nadia met een krop in haar keel.
“Wat we nu gaan doen? Allebei op zoek gaan naar een job. Ik moet alleszins nog langer werken dan Yves voor ik met pensioen kan gaan. Opnieuw in een beenhouwerij werken, dat zien we niet meer zitten. Dat is te emotioneel. Dat kunnen we niet aan. We gaan werk zoeken, want we willen zo snel mogelijk weer aan de slag. Wellicht sluiten we woensdag de deuren. We gaan hier ook de slagerij verkopen. Bovendien is de kans groot dat we niet langer in Leest blijven wonen”, zegt Yves. “Ach we zien wel wat de toekomst brengt. Al is dit is een domper op ons harde werk en een nieuwe klap voor lokale ondernemers zoals wij. Het ergst van al is dat we nog lang niet van de energiecrisis verlost zijn. Heel wat kleine handelszaken gaan het moeilijk krijgen. We willen al onze klanten en verenigingen uit het dorp in ieder geval heel hard bedanken. We hebben mooie tijden beleefd, maar hier stopt het”, besluit Nadia.
