De laatste kans voor een babyborrel, verjaardagsfeest, huwelijk, bedrijfsgala, communie, seminarie of jubileum in Kaai 17 is gepasseerd: na het weekend van 17 september doet de bekende feestzaal de boeken toe, en de zomeragenda zit helemaal vol.
“Als het aan ons lag, hadden we zeker nog een aantal jaar verder gedaan om nadien, richting ons pensioen, rustig een overnemer te zoeken en die nog een jaar of twee, drie te begeleiden”, zegt Bruno Meert. Maar zo ging het dus niet: de eigenaar van het voormalig fabriekspand ‘Filterie, Tressage et Rubanerie Victor Keppens’ dat in 1911 werd gebouwd, sloot een contract af met het volwassenenonderwijs KISP dat de gebouwen er zal betrekken.
Zware klap
Voor Bruno is het een klap. “Van mijn veertien jaar zit ik in de horeca”, zegt hij. “Mijn vader had een feestzaal in Wemmel, de Norland, en van daaruit heeft hij catering voortgedaan vanuit Meise onder dezelfde naam. Ik heb veertien jaar bij Test Aankoop gewerkt rond alles wat met voeding te maken heeft”, aldus Bruno. “Vandaar kwam ik in 2008 naar hier. En nu… weet ik het niet, eerlijk gezegd.”
Kaai 17 begon op 1 april 2008, met als oprichters Bruno en zijn toenmalige medezaakvoerder Steven Rosseel. Ze richtten de zalen, op termijn werden het er drie, volledig zelf in. “We startten van niks, ervoor was het een bewoonde loft. Steven kende ik met moeite een paar maanden, maar het klikte. Het was een sprong in het duister, maar we hebben fantastische jaren meegemaakt. Beneden was er eerst nog een winkel van Electrostock, die we er erna hebben bij genomen.”
Onderwijs
In 2015 besloot Steven een andere richting uit te gaan en bleef Bruno samen met zijn vrouw Kari en al hun personeel de boel runnen. Tot nu. “Het is moeilijk, ik ben nu 54 en ik mag binnen zeven jaar op pensioen. Het liefst zou ik in het onderwijs gaan, een job die ik ook een tijdje heb gecombineerd met mijn werk in de feestzaal: ik was leraar ‘Grootkeuken’ in het VTI in Aalst, en dat vond ik fantastisch. Mocht ik dat opnieuw kunnen doen, dan kan ik veertig jaar ervaring toch nog nuttig inzetten.”
Dubbel gevoel
“Het is met spijt in het hart, ik zit met een heel dubbel gevoel”, zegt de man nog. “We hebben vernomen dat het gebouw verkocht was als het contract al rond was. Er is geen weg terug voor ons. Maar tot het laatste feest gaan wij alles in de puntjes verzorgen. Mijn personeel komen ze bij wijze van spreken halen, zo gegeerd zijn die. De nachten en de weekends begonnen te wegen, maar na corona kropen we uit een dal en zag het er eindelijk weer goed uit. Dan doet het wel pijn.”
“Wat ik het meeste ga missen? Alles”, zegt Bruno. “De klanten die tevreden buitengaan, de mond-aan-mondreclame, de kleine berichtjes die je na een feest krijgt van ‘top, het was weer superlekker, stuur uw factuur op’ en die is binnen de 24 uur betaald met een leuk berichtje bij. De bedankingen om hen een mooie feest te geven… Je werkt in de eerste plaats om iets te verdienen, maar voor die reacties doe je het ook veel.”
“Misschien dat we nu wat meer rust en regelmaat krijgen in ons leven. Mijn vrouw heeft het altijd gecombineerd met een voltijdse job. Bij deze lanceer ik een oproep aan mensen uit het onderwijs die een goeie chef kunnen gebruiken”, besluit Bruno toch hoopvol.
