Vrijheid! bundelt een aantal intellectuele krachten, heel wat ondernemers alsook misnoegde politici die zich niet meer thuis weten in hun eigen partij. De Gentse advocaat Michael Verstraeten (zie foto) profileert zich als voortrekker. Volgens Verstraeten telt hij nu al 1.400 aanhangers die zijn basismanifest mee onderschrijven. Om een partij aan de verkiezingen te laten deelnemen zijn er 5.000 handtekeningen nodig of 3 handtekeningen van zetelende parlementsleden.
De mens centraal
“De kernboodschap van onze partij is deze: we willen de mens opnieuw centraal stellen in het beleid”, zegt Verstraeten. “Wat een evidentie is op papier, is het allerminst in de wereld waarin we leven”, vindt Verstraeten. “Nu wordt die mens als het waren dood geslagen door allerlei regeltjes en een batterij aan maatregelen die door de overheid worden opgelegd, boven de hoofden heen. Uit tal van crisissen – denk aan de bankencrisis of aan de coronacrisis – houden weldenkende burgers een zeer onaangenaam gevoel over en voelen ze met de natte vinger dat bepaalde zaken die voorgeschoteld worden niet kloppen. Daar moet paal en perk aan gesteld worden. Mensen willen niet langer met een kluitje in het riet worden gestuurd en willen niet langer bevoogd worden door een alles bepalende overheid. Wie vandaag terechte vragen stelt, wordt als het ware in het verdomhoekje gezet. Vandaar dus ook de naam van onze partij: Vrijheid!”
Economische no nonsense
Volgens Vrijheid! leven we vandaag in een veel te complex gemaakte samenleving. Dat laat zich vooral voelen in de economische wereld waarin we leven. Om maar één voorbeeld te geven: het Belgisch Staatsblad puilt elk jaar nog wat meer uit.
“We moeten terug naar een context waarin no nonsense zegeviert”, vindt Michael Verstraeten. “Dit laat zich in onze optiek vertalen in een aantal stelregels. Eén: afbouw van te veel regelgeving en administratitis. Twee: nood aan kortere procedures als het gaat om vergunningen. Drie maanden is een maximum en de actuele rechtsgang bij de Raad van State is not done. Drie: werkloosheid en werkloosheidsvergoeding na een bepaalde periode afschaffen door mensen desnoods in nuttige overheidstrajecten te integreren. Nu zijn er te veel misbruiken. Iedereen die kan werken, moet werken. Maar dan wel in een cultuur waar werken een beloning is en geen straf. Vier: een sociaal eenheidsstatuut. Het kan niet dat er andere sociale zekerheidsregels gelden voor ambtenaren, zelfstandigen of werknemers. Vijf: maximaal inzetten op technologische mogelijkheden en niet zoals de NMBS en andere overheidsbedrijven blijven aanmodderen. Zes: geef de burgers zoveel mogelijkheid vrijheid én verantwoordelijkheid om hun ding te doen, in plaats van afhankelijk te zijn van wat de overheid zegt.”
