Gisterenavond bereikte de Vlaamse Regering een akkoord over een ‘ambitieus’ klimaatplan. De ministers zijn overeengekomen dat Vlaanderen tegen het jaar 2030, 40 procent minder CO2 zal uitstoten ten opzichte van 2005.
Nog voor ik las wat de uitkomst van de onderhandelingen was, viel mij de timing op. 2030, zou dat toevallig zijn? Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te weten dat er regionale verkiezingen zijn in 2024 en in 2029. De kans dat de huidige excellenties in 2029 nog iets in de pap te brokken hebben, lijkt mij eerder klein. Schuiven ze met andere woorden de, door de klimaatopwarming, oververhitte aardappel niet door naar een volgende generatie politici?
Ik kan het mis hebben, maar anderzijds ben ik oud genoeg om een aantal precedenten te kennen. Zo werd er bijvoorbeeld al in januari 2003 beslist om de kerncentrales te sluiten tegen 2025. Wat dan het alternatief zou zijn, daar maakte de toenmalige Regering Verhofstadt zich geen zorgen over. En ook alle volgende regeringen schoven een beslissing daaromtrent voor zich uit. Nu, vier jaar voor de sluiting, moeten er in allerijl oplossingen worden gevonden.
En hoe ironisch is het dat in het ‘ambitieuze’ klimaatplan van de Vlaamse Regering beslist werd dat er vanaf 2023 een verplichting komt voor nieuwbouwwoningen om met hybride warmtepompen te verwarmen. En dat er vanaf 2026 bij nieuwbouw zelfs helemaal geen aardgasaansluiting meer mogelijk zal zijn. En dat terwijl er als alternatief voor de kerncentrales door onze overheid gekozen wordt voor… aardgas.
Ik heb een donkerbruin vermoeden dat niet zozeer de CO2-reductie – van 35 naar 40% – centraal stond in het debat. Ik vrees dat vooral de potentiële percentages bij de volgende verkiezingen de hoofdrol hebben opgeëist. En dat iedereen rond de tafel op dat vlak brandend ambitieus was, dàt… dat wil ik graag geloven.
