Ondanks corona en een tijdelijke daling van het aantal vacatures, blijft er een grote kloof tussen het aantal werkzoekenden en het aantal vacatures. Eind juni 2021 telde Limburg 23.994 werkzoekenden zonder werk, tegenover 30.994 vacatures in het voorbije jaar. Meer dan 6 op de 10 Limburgse bedrijven kampt vandaag met moeilijkheden om vacatures in te vullen. In de bouw en bij groeibedrijven is dit zelfs meer dan 80%.
Met een werkloosheid die op het laagste peil van de afgelopen 10 jaar staat, en in Limburg zelfs de sterkste daling kent in de populatie werkzoekenden (-16,3%) op een jaar tijd van heel Vlaanderen, is er nog niet direct beterschap in zicht. “Vooral niet als we rekening houden met de uitdaging om in Limburg de komende 5 jaar ca. 50.000 uittredende werknemers te vervangen, de zogenaamde vervangingsvraag”, zegt Bart Lodewyckx, gedelegeerd bestuurder van Unizo Limburg.
Kwart niet aan het werk
“Beleidsmakers kloppen zichzelf graag op de borst dat er nooit eerder zoveel mensen aan de slag waren als vandaag en dat de werkloosheidscijfers historisch laag zijn. Dat klopt, maar daarmee is niet alles verteld”, aldus nog Lodewyckx. “Het werkloosheidscijfer geeft aan hoeveel mensen een job zoeken. Maar er zijn veel meer mensen die geen job hebben én niet zoeken. Dat blijkt uit het cijfer van de werkzaamheidsgraad, dat aangeeft welk percentage van de bevolking tussen de 20 en 64 jaar aan het werk is. In Vlaanderen is dat afgerond 75%, in Limburg bijna 72%. Met andere woorden: meer dan 25% van de bevolking op arbeidsleeftijd is niet aan het werk en slechts een deel daarvan zoekt naar werk.”
Toch Europees kampioen!
Lodewyckx vervolgt: “Er werken niet alleen te weinig mensen, maar zij die werken dragen nog eens te veel lasten. Dat laatste werd recent nog eens bevestigd door de OESO-cijfers. De EK-finale hebben we misschien niet gehaald, maar België is wel Europees kampioen wat betreft de lasten op arbeid en de personenbelasting. Hoog tijd om het geweer van schouder te veranderen en kampioen te worden in een andere discipline: het aantal werkenden. Want het ziet ernaar uit dat we hun hoofden en handjes meer dan ooit nodig gaan hebben.”
“We kunnen nog heel wat mensen verplichten tot werk. Maar de kunst gaat zijn om mensen vooral te motiveren tot werk. Want zeg nu eerlijk: wil u medewerkers aanwerven die bij u komen omdat ze dat moeten, en dus verplicht worden? Of wil u medewerkers die graag willen komen werken en dus intrinsiek gemotiveerd zijn? De vraag stellen is ze beantwoorden…”
Unizo wil zelf een steentje bijdragen aan de oplossing, en pleit voor 7 concrete maatregelen. Daarbij een aantal klassiekers onder de standpunten, maar daarom niet minder actueel:
1. Verklein de kloof tussen bruto en netto (Dus: meer overhouden als je werkt. Nu in Bel = 66%, Ndl én Fra = 77%)
2. Beperk de werkloosheidsuitkering in de tijd (40% > 1 jaar werkloos)
3. Verklein de werkloosheidsval (Vergroot verschil tussen werken en niet-werken)
4. Verklein de promotieval (Bruto loonstijging wordt nu meest belast in België)
5. Activeer de hele arbeidsreserve (Werkzaamheidsgraad is bijzonder laag, zeker in Limburg)
6. Verplicht werkzoekenden tot opleiding en omscholing (Vlaanderen scoort onder Europees gemiddelde qua opleidingen)
7. Creëer meer flexibiliteit voor zowel werknemers als werkgevers (Meer werk organiseren op dagen en uren dat het beide partijen goed uitkomt)
Conclusie: “Als er niet dringend actie wordt ondernomen, dreigt onze arbeidsmarkt een puinhoop te worden die onze kwetsbare economie nog meer schade berokkent”, stelt Lodewyckx. “Tijd om aan één koord te trekken en vooruitgang te boeken. Snel.”
