Het werd hen de voorbije weken en maanden niet gemakkelijk gemaakt. Het perspectief op heropening werd meermaals vooruit geschoven. Tot die datum van 1 mei voorop werd gesteld, en toen gingen de cijfers plots niet meer de goede kant uit.
Maar de politiek hield vol, volgens mij omdat ze zelf nood hebben aan een bezoekje aan de horeca, en kwam met een terrasopening op 8 mei op de proppen. De rest volgt later.
Iedereen telt af en dan die donderslag bij heldere hemel: een klein misverstand over de plexischermen is in het protocol geslopen. Er wordt wat over en weer gepalaverd, maar er is slechts één groep slachtoffer: de mensen van de horeca. Zij blijven doorgaan en investeren, omdat hun hart, en vaak ook hun geld, in hun zaak zit.
Gelukkig zijn horecauitbaters ook volhouders, maar het heeft hen wel bloed, zweet en tranen gekost. Ze verdienen onze steun, want ze zijn in vele opzichten de kern van onze sociale maatschappij.
En eerlijk, ja, ook ik heb zaterdag 8 en zondag 9 mei al op het terras gezeten. Dat heeft gesmaakt. Ik denk dat wij stilaan richting moderne bevrijdingsfeesten gaan in het najaar, zodra er weer heel veel kan en mag.
