Een vreemd gevoel in een vreemd jaar. En op die 30ste november voelt het nog vreemder aan. Ik heb namelijk nooit anders geweten dan dat Martine Tanghe het nieuws bij ons in de huiskamer brengt. Een vertrouwde stem op een vertrouwd moment. Nu ook zij afscheid neemt, is er plots weer een zekerheid minder in deze onzekere tijden.
Volhouden is in deze donkere periode van het jaar dan ook niet zo evident. Ons sociale leven ligt stil, en ik heb zelf maar al te goed gevoeld dat de mens een sociaal beest is. Het worden moeilijke weken, zeker met de feestdagen in aantocht. Wat verlang ik naar het moment om binnen enkele weken of maanden tegen de vrienden en familie op bezoek, die stilaan naar huis gaan, te kunnen zeggen ‘dank dat u bij ons was’.
Ook al is er een lichtpuntje nu de niet-essentiële winkels onder strikte voorwaarden de deuren opnieuw mogen openen. Voor velen blijft het bang afwachten en moedig volhouden: restaurants, cafés, kappers, evenementorganisatoren, enzovoort. Het valt haast niet te begrijpen hoe zij zich voelen. We mogen niet de andere kant opkijken en hen in de steek laten.
Laat ons contact met elkaar houden, elkaar opbellen, aanspreken, vragen of je kan helpen. Niet iedereen vertelt zelf als het wat moeilijker gaat, wees dus attent en zorgzaam voor elkaar. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal is er steun nodig.
Martine, we zullen volhouden, ook al blijft het moeilijk.
