Op vrijdag sluiten we de week van ‘Made in Mechelen’ af met een eigenzinnige terugblik op de voorbije dagen of een vooruitblik op de komende week. Hoofdzaak of bijzaak, het maakt niet uit.
Eén van de zaken waarmee ik heb leren omgaan tijdens ‘het nieuwe normaal’, zijn videoconferenties. Zo probeer ik bijvoorbeeld wekelijks de studenten logisitiek management van Thomas More iets bij te brengen over duurzaam ondernemen. Dat moet tegenwoordig – u kon het al raden – online gebeuren.
Ik zonder me dan af in mijn bureau en probeer er het beste van te maken terwijl ik twee uur tegen een videocamera praat. Ik besef dat het voor de studenten geen pretje moet zijn om naar mijn monoloog te luisteren. Halverwege gun ik ze dan ook een break om even de benen te strekken of een sanitaire stop te maken. Iets wat ik zelf meestal ook doe.
Maar deze week waren mijn dochter en mijn vrouw toevallig thuis op het moment van de ‘virtuele speeltijd’. Een uitgelezen moment om het met hen over het avondeten te hebben. “Wat gaan we eten vanavond?” Het is een vraag die, afhankelijk van het dieet dat ze op dat ogenblik volgen, vaak tot hevige discussies kan leiden ten huize Bosmans.
Als kok van dienst probeer ik er meestal op te letten dat ik met seizoensgroenten kook. “Het wordt een stukje vlees met knolselderpuree en groene kool”, was mijn voorstel.
“Nee, liever rode kool en aardappelpuree”, zei mijn dochter.
“Nee, zeker geen rode kool want dat lust ik niet en ook geen patatten want daar zitten teveel koolhydraten in”, werd ze gecounterd door mijn vrouw.
En zo ging het nog even door. Ik hield deze keer echter voet bij stuk en maakte dat op nogal kordate manier duidelijk.
“Dan maken wij wel iets anders klaar voor ons”, besloot het vrouwelijk front.
En toen hoorde ik het… Eerst wist ik niet waar de stem vandaan kwam. “Meneer… Meneeeeeer… Weet u dat uw micro nog aan staat?” Het was een van mijn studentes die de gênante discussie over het avondeten niet langer kon aanhoren en mij op mijn vergetelheid attent maakte.
Het is de eerste keer in mijn korte carrière als docent dat de studenten aan het einde van de les niet “tot volgende week” zegden, maar mij “smakelijk eten” wensten.
